tamamı şöyledir;
"ülkemdeki bütün çocuklar et yediğinde, ben de oturup rahatça yemeğimi yiyeceğim..."
şimdi bu adamın ülkesini, bu adamın halkını nusret'te et yiyen "sultan(!) maduro" yönetiyor.
chavez zamanı kendi kendine yeten, aç insanı bulunmayan, mutlu insanların ülkesi olan venezuala'da şimdi halk açlıktan kırılıyor, birbirini öldürüyor...
bu anekdotu okuduğumda aklıma yemeğe başlamak için muhafız taburundaki tüm mehmetçiklerin karavanasını yediği haberini bekleyen gazi mustafa kemal atatürk geldi.
biz atatürk'e sahip bir ülkeydik, venezuala ise chavez'e.
şimdi bakın iki ülke de ne halde?
