su an türkiye'de herkesin yaşadığı durumdur. cumhuriyet kurulduğu günden beri sürekli bir ayrılma ve parçalanma sürecinde olan halkın son durumudur. 60larda tamamiyle patlak veren sol sağ ayrımıyla birbirlerine kırdırılan gençler 80 darbesinden sonra ermeni-türk, alevi-sünni, kürt-türk ve baş örtüsü sorunuyla yüz yüze gelmiştir. her dönem seçilen yeni iktidar partisiyle yeni ayrılıklara ve yalnızlıklara gömülmüşüz fark etmeden. şimdi manevi duygularla oynayarak yalnızlaştırılıyoruz. oysa çok değil bir 10-15 sene önce ev sohbetleri yapılırdı, elektrikler kesildiğinde gölge oyunlarıyla hikayeler anlatılırdı, sokakta bağıra çağıra seksek, ip, körebe vb. oyunlar oynanırdı, kadınlar gün dedikleri şeyi yardımlaşma ve paylaşmak için yaparlardı, herkes evinde hazırladığı bir yemeği sofraya koyardı, erkekler kahvelere sadece okey, tavla, pişti oynamak için değil konuşmak tartışmak için giderlerdi, gençler üniversitelerde, fabrikalarda fikir alışverişinde bulunurlardı, başımızdakiler her ne kadar kendi çıkarları doğrultusunda yaşasalar da atatürk ilke ve inkılaplarına saygılılardı. şu an geldiğimiz yere bakın; ev sohbetleri bitti, elektrik kesintisi sadece televizyon ve bilgisayar çalışmadığı için sinir harplerine döndü, çocuklar counter strike tarzı karşısındakine dokunmadan bilgisayar tuşlarını kullanarak oyunlar oynamaya oyunda olsa insanları öldürmeye başladı, kadınlar paylaşmak yerine modern çağa uyarak dışarıda toplantılar yapmaya başladı, erkekler sadece kafa dağıtmaya, uzaklaşmaya kahvelere gitmeye başladı, gençlerse... o kadar derin bir yalnızlığa düştüler ki değil tartışmak birbirlerinden korkmaya başladılar, başımızdakiler ülkeyi dağıtmaya, satmaya, parçalamaya başladılar... bunu o kadar güzel planladılar ki... diziler, maçlar, kadın programları, sosyalleşmeden uzak sohbetler, boş haberler, satın alınmış medya... sadece isteklerine yavaş yavaş uyum göstermemizi izlediler. şimdi herkes de derin bir yalnızlık... parçalandık, dağıldık, gözlerimizi kapadık, korktuk ve boyun eğdik... tebrikler hepimize, gözümüzü açmadan karanlıklarda yaşamaya... eskisi gibi sesimiz de çıkmıyor artık, aydınlık için bir dakika karanlığa razı olan halkım suskun, umutsuz, çaresiz... peki neden ne? unuttuk yavaş yavaş paylaşmayı, değerlerimizi, hislerimizi, duygularımızı... setler çektik önlerine, kırılmamak, canı acıtmamak için... demirci kawa gibi başımıza gelince sesimizi çıkarmaya başladık ve buna devrim dedik... ey halkım yalnızlıkla boğul şimdi ya da silkin ve yeniden paylaşmaya başla... korkma karşındaki alevi, sünni, çerkez, türk, kürt, lazut, türbanlı, türbansız diye... eğer elini uzatmazsan bunları üzerinde tartışabileceğin bir toprak parçası dahi kalmayacak çünkü...
