en zor meslektir.* ama ne yazık ki ülkemizde hakettikleri yerde değiller. en önemli meslek olmasına rağmen ülkemizde "hmm öğretmen mi" şeklinde bir aşağılanma cümlesiyle karşılaşılır çoğu zaman. halbu ki bütün büyük insanları yetiştiren öğretmenlerdir. *
türkiyedeki eğitim sistemi ile kutsallığı falan kalmamış meslektir. ilk okulda hiç kasmadan orta derece zekada tembelden çok az hallice öğrenci ilçesindeki anadolu öğretmen lisesine gidebilir. gerisi zaten kebap gelsin ek puan. sikindirik bir üniversitede lise matematik öğretmenliği okunur. cemaate girilip ka pe se se soruları bir güzel ezberlenip sınava girilir. tabi sınavdan artık full mü çeker "ayıp, günah yahu" deyip(!) 1-2 yanlış yapar mı bilemeyiz. ama sınavı sonuçta kazanır. öğretmen olup herhangi bir liseye atanılmıştır.
bir öğretmen türkiyede böyle yetişiyor. hala kutsal meslek diye zırvalanıp duruluyor. nesi kutsal lan. 2 gram beyni olan öğretmen oluyor. **
şu an örgün olarak eğitimini aldığım meslektir. zor olsa da işe çocukları sevmekle başlayacağım ve sonrasında felsefe uğruna yarıda bırakacağım mesleğimdir.
rezil edilen meslektir. bu işi yapmak için yanıp tutuşan, yetenekli öğretmenler işsiz dolaşırken, milli eğitimde kıç büyüten, okuduğu tek kitap kpss yi kazanmak için eğitim bilimleri kitabı olan yığınla öğretmen bulunmakta. bu durum cidden insanın içini acıtıyor, artık isyan aşamasına gelip milli eğitim seçeneğini kafadan çıkartıyorsunuz.
annelik kutsaldir derler. ama ben ögretmenligin daha kutsal oldugunu dusunuyorum. hani kendi cocuguna fedakarlik yapiyorsun, böyle oldugu halde kutsal. ögretmenlikte ise yaptigin fedakarlik tanimadigin cocuga, karsilik beklemedendir. ayrica
(bkz: bana bir harf ögretenin kirk yil kölesi olurum)
ayda 2000 tl maaş 3 ay beleşe tatile sahip olup kutsallık addedilen meslek. asıl olarak tembellerin, garantici şark kurnazlarının mesleğidir. ben bu mesleği yapanların hiçbirinin kafasında haleyle dolaştığını görmedim. şu hayatta en nefret ettiğim insanlardan biri zaten lise öğretmenim. yaşamımda karşılaştığım en boş beleş insanların önemli bir kısmının mesleği öğretmenlik.
kısaca ben böyle kutsal mesleğin içine tüküreyim..
ayda kazanılan 2 binle iki çocuklu bir ailenin ayda maksimum (ki pek mümkün değildir) 500 tl artırarak yılda 6 bin, on yılda 60 bin, 20 yılda 120 bin biriktirerek bir ev sahibi olunulabilecek meslek.
derste kendini jiletleyen, tenefüslerde koridor altlarında esrar çeken, size ana bacı küfür eden ergenleri eğitmek zorunda kalabileceğiniz meslek.
"üç aylık tatil"in kaldırılmasıyla eğitimin bütün sorunlarının çözüleceği zannedilen meslek.
"cumhuriyetin bizim için manası kalmadı" diyen bir milli eğitim bakanının yeni projeleri altında ne hale getirileceği bilinmeyen meslek.
Devletin, dolayısyla ülkede yaşayan çoğu insanın gözünde en değersiz meslektir. Ama değerliymiş gibi gösterilir. Bu son derece iki yüzlü davranış ve değerlendirme yıllardır devam eder. Herkesin görüş bildirebileceği bir alandır insanlar için eğitim. Örneğin bir avukata, doktora yol gösteremeyen insan topluluğu öğretmene işini öğretmeye kalkar. Bu birdenbire oluşan bir şey değildir tabi. Yılların emeği vardır bu işte. Devletin düşük maaşlı, ölçmeden çalıştırdığı öğretmenler vardır. Para vermeyeyim de çocukları kim eğitirse eğitsin anlayışı vardır. Bunun sonu elbette geriz zekalı kuşaklar yetiştirmektir. Zekadan kastım kapasite değil sadece. Anlayış, dünya görüşü, yaşam perspektifi kazanabilme, kendi başına iş yapabilme, yaratıcılık gibi alanlarda geri kalmak. Bunun adı da bence geri zekalılıktır.
Devlet ve toplum bu mesleğe bu muameleyi yaptığı sürece sonuç kaçınılmazdır. Yaptığınız çocuklar bu çarkın içine girecektir.
insanı yıpratan ve bütün değerlerini yok eden bir meslek. eğer bir kişi öğretmen olmak istiyorsa bütün hobilerinden vazgeçmeli, kendini öğretmenliğe adamalı ve asla bir amaç uğruna savaş vermemelidir aksi takdirde hayattan erken emekli olur. (bkz: stres)
