kesinlikle katılıyorum bir öğretmen olarak. nedenini açıklıyım:
öncelikle sabah 8'de okuldayım. öğrencileri sıraya sokup istiklal marşı okutmam gerekiyor çünkü. nöbet günüm o gün. 8 buçukta derse giriyorum. bir bakıyorum sınıfta herkes ayakta. önce bir fırçalıyorum çocukları. ohh sabah sabah bütün negatif enerjimi attım. sonra bir öğrenciyi gönderiyorum bana çay getirsin diye. çocuklara da kitaplarının bilmem kaçıncı sayfasını açıp 2 kere okumalarını söylüyorum. o arada da sigara çay sabah keyfi yapıyorum sınıfta. hatta utanmadım laptopumu da sınıfa getirdim, açtım solitare oynuyorum. o arada baktım bir iki mırıldanma var sınıfta, tahta silgisini fırlattığım gibi kesiyorum seslerini. bu dersi de böyle bitirdim. şimdi tenefüste nöbetçi olduğum için bahçede öğrencilerin başında durmam gerekiyor ki düşüp bir yerlerine bir şey olmasın ya da kavga dövüş etmesinler diye ama kim uğraşacak şimdi. gidiyorum öğretmenler odasına tam geyiğe sarmışız, veli gelmiş. kimin anası babası kim bilir? bin tane öğrencinin ismini ezberlemeye üşendim, öğrencilerim hakkında en ufak bir fikrim yok. hayatında ne gibi sorunlar var, başarılı mı, tembel mi, ne yapar ne eder hiç bilmiyorum. ufaktan sıvıştım öğretmenler odasından. ohh zil çaldı. yine çıktım derse yan geldim yattım sınıfta. hiç bir tenefüste de nöbet tutmadım. bir kaç tenefüste öğrenciler geldi soru sormak için ben bunları derste anlatmıştım diye azarlayıp gönderdim. tenefüste de soru çözecek değilim ya. ertesi günü de aynı şekilde geçirdim. akşama da okulun yurdunda nöbetim vardı. öğrencilere yemeklerini yedirdim. etüde geçirmem gerek ama geçirsem tüm sınıfları dolaşıp tekrar yoklama almam gerekecek, kim uğraşır. dedim yok etüd metüd geçin odalarınıza yatın. çağırdım bir öğrenci git yoklamaları al dedim. o sırada bir öğrenci geldi hastalanmış. hastaneye götürmem gerek ama kim uğraşacak git elini yüzünü yıka geçer dedim. tam bundan kurtuldum derken başka biri geldi oda arkadaşı ağlıyormuş. ben dert babası mıyım bana ne ağlarsa ağlasın dedim gönderdim onu da. saat 11 de öğrencileri kendi kendilerine bırakıp uyudum. aslında koridorları falan gezmem gerek kontrol için, gece de kalkıp dolaşmam gerek ama ertesi sabah tekrar derse gideceğim. uykusuz kalamam doğrusu. ohh bu hafta da derse girdim çıktım diye maaşım yattı. yurt nöbetinden de paramı aldım. okuldaki nöbete para vermiyorlar olsun nöbeti tutmadım zaten. ohh dünyanın en kolay mesleğini yapıyorum. aklıma sağlık iyi ki bu mesleği seçmişim. yazılı zamanı gelince biraz sıkılırım. o kadar soru hazırla, bin tane kağıdı oku notları e-okula gir ama onun da kolayını buldum. soruları internetten bir kere bulmuştum her sene aynı soruları soruyorum. bir öğrenciye de cevap anahtarını verip, tüm kağıtları okutuyorum. biraz da sözlü notu verince e- okula da öğrenci giriyor notları zaten. hay aklımı seveyim.
ülkede eğitime verilen değerin düştüğünün; eğitimciye ve eğitimliye bakış açısının resmidir.insan yetiştirmeyi dünyanın en kolay işi olduğunu zannedenlerde bu resmin figüranlarıdır.
öğretmenim ve diyebilirim ki empatiden yoksun olunca böyle yorumlar çıkıyor sanırım. şimdi ben hiç uçak kullanmadım. ama sorsan en kolay meslek desem ne dersiniz? yav bi git adam uçak uçuruyor dersiniz. ben kamyonculuk desem, yahu bir git adam karda kışta gidiyor dersiniz. neden?
çünkü herkes ben öğretmenlik yapabilirim sanıyor.
çünkü işin sadece sınıfa girip konuşmak olduğunu düşünüyor.
peki durum öyle mi?
asla
çünkü bir kere en azından mesleğinizin onurunu düşürmeye çalışan tiplerle mücadele etmek zorundayız.
beden eğitimi öğretmenleri için doğru önerme. bi dersin basında sınıfı sıraya geçir bi de dersin sonunda çoğu beden eğitimi öğretmeninin meslek hayatı böyle geçiyor.
Öğretmenlik kolay mı değil mi tartışalabilir, kişiden kişiye değişir ancak çok kutsal bir meslektir, küçük yaşta bir insanı eğitmek ve yetiştirmek inanılmaz bir duygudur.
doğru değildir. insanların bunu anlaması için 25 tane 3 yaş çocuğuyla sabah 8'den akşam 5'e kadar baş başa bırakılması gerekir. O zaman anlarsınız kolay meslek olup olmadığını.
her işin kendine göre zorlukları vardır. öğretmenlik yapmayan öğretmenin halinden, doktorluk yapmayan doktorun halinden, mühendis olmayan mühendisin halinden anlamaz. bu yüzden meslek mensuplarına bok atmak yerine onları anlamaya çalışmak daha doğru olur.
bazılarına kolay gelen meslekler diğerlerine zor gelebilir. o kadar çocukla uğraşmak gürültüsü patırtısı bence dünyanın en zor işi hayatta katlanamazdım. öğretmenliğin bazılarına kolay gelmesi yada görünmesidir.
öğretmenleri kızdıracak olmasına rağmen bir anket yapılsa doğruluğu halk tarafından oylanarak birinci sıraya oturtulacağı kesin olan önerme.
kolay iş bol para. böyle olmasa millet bakanlık elinde toplanıp hüngür hüngür eylam yapar ağlar mıydı?
taze bir öğretmen hanım kızcağızın 'valla benim yazlık kışlık dolap derdim yok malum öğretmen olunca yazın çok fazla birşeye ihtiyacım olmuyor' dediği hatırlandığında içten bir destek geliveriyor birden, ha bir de kendileri sabah 11de kalkıp okula gidiyor ama yetişemiyormuş, neyse ki eksik mesailerini akşam eve iş getirip tamamlayabiliyormuş, ne üzücü.
"Öğretmenliği 'meslek' olarak görenler için" doğru olan iddiadır -ki bunların oranı neredeyse %80'dir (eğitim fakültelerinden biliyorum).
ancak öğretmenliğin bir yaşam tarzı olduğuna inanıyorsanız ve bunun hakkını vermek için mücadele ediyorsanız..
işte o zaman hayatınızı kutsal bir amaca adamışsınız demektir. işiniz zordur, yolunuz uzun ve çetindir.
kaç yaşınızda olursanız olun saygı duyar, ellerinizden öperim.
