branş öğretmeniyim. yıllardır bir kere bile pahada ağır bir hediye almadım. elimi kolumu dolduran çiçekler genelde ya kurumdan ya da kendi yakınlarımdan geldi. öğrenciler yeri geldiğinde çiçek verdiler, yeri geldiğinde küçük bir not. önemli olan yüzleri gülerek yaptıkları kutlamadır. gerisinin hiçbir önemi yok. inanın öğretmenler günü bizler için etkinlikler, kutlamalar vs. derken daha yorucu geçiyor. ama değiyor. bugüne dek gelen çiçeklerden, kutlamalardan ya da notlardan hiçbir zaman utanmadım. utanmak için de bir sebep görmüyorum. öğretmen öğrenciye zamanını, bilgisini, merhametini, sabrını, emeğini verir. sadece dersiyle değil, hayatıyla, sorunlarıyla, mutluluğuyla da ilgilenir. bu nedenle öğretmen olmak bir iş değildir. okuldan çıkıp eve geldiğinde arkanda bırakamazsın. sokakta yürürken onlarca öğrencini görürsün. öğretmenliğin en büyük hediyesi sevildiğini hissetmektir. bu da en çok öğretmenler gününde hissedilir. çok görmek tuhaf olan.
okul çıkışlarında ellerine kollarına sığdıramadıkları hediyelerden açıkça görülen durum.
kimsenin hediyesinde gözümüz yok da, çoğu ne veriyor da bu öğrencilere üzerine bir de utanmadan bu hediyelerin üzerine konuyor bilmiyoruz.
ayrıca hediye alabilen olur alamayan olur. resmen psikolojik baskı. ben öğretmen olsaydım kesinlikle sınıfıma 24 kasım'da bana hediye almalarını yasaklardım. açgözlü değiliz çok şükür.
