ilkokulda yaşanmıştır. aynı ilkokul öğretmeni, körpe beyinlere "ben elma sevmem, armut severim" diyerek öğrencilerini sözlüye çağırırken bu iki isimden birini takar. ne bohemmiş ya.
(bkz: akıllı bıdık) sınıfın en zeki öğrencisini onure etmek için taktığım lakap.
(bkz: papatyam) gayet temiz ve bakımlı olarak okula gelen kız öğrencim. kurdela, örülmüş saç, baby kolonya ne ararsan var bu kızda...
(bkz: bonbonum) asıl adı levent. bi gülüşü var öyle içten öyle sıcak ki... yanaklarını sıkıp naber bonbonum diyorum. o yine gülüyor ve ben daha da mutlu oluyorum.
(bkz: yavrum) adı mühim değil. anne ve babası ayrılmış, annesiyle yaşıyor. hiç istisnasız her sabah gelir sarılır belime 'günaydın öğretmenim' der. ellerim başını okşarken günaydın yavrum derim.
(bkz: hafiyem) adı osman. o hala hafiyenin ne anlama geldiğini bilemese de, ona lakabıyla her seslenişimde bir hoş oluyor kendisi. sınıfta ben olmadığım zamanlardaki gözüm kulağım. ben istemedim aslında böyle olmasını ve çok üstüne düştüm değişsin diye ama nafile...
(bkz: gamzem) adı pınar. bu lakabı ilk duyduğunda biraz tuhafına gitmişti, sezmiştim bunu. hemen çantasından sözlüğünü çıkarıp anlamını öğrenince tekrar o iki yanaktaki gamzelerini gösterdi bana.
