Şüphesiz ki ilkokul günlerine dair bir anı. o bağırırdı, ben de korkunç gözlerine bakmamak için köşedeki çöp kutusuna kilitlenirdim. ne bağırıyon ufacık çocuğa.
Benimkiler deftere bakıyor sürekli, taa çöpe bakmaya bile zahmet etmiyorlar. Evde azarın ilahını yiyen çocuk benim azarımdan etkilenmiyor bile haklı olarak. Ayrıca evde ebeveynden azar işitirken halı desenini ezberlemeyle eş değerdir kendisi. Allah’ım nolur bitsin bu eZiyet diye düşündürür.
Aklıma geldikçe ana avrat sövüyorum o öğretmenlere. Çocukluk travması sanırım. Münevver diye bir kaltak vardı az dövmedi bizi ödev yapmamışız diye. Sana ne mk karısı. Evdeki boş zamanıma ne karışıyorsun. O zaman tepkimiz çıkmıyor diye eziyorlardı bizi.
