bu devirde artık pek görülmeyen teyze tipidir. eğer bizim gibi, olduğunuz apartmanda bisürü öğrenci varsa zaten zavallı teyzeciğimiz hangi birimize yetişsin? böyle bir teyzeye sahipseniz aman kıymetini biliniz. bizde ki teyze kendine yemek yapıyor ancak.
yaz dönüşü '' ne var ne yok'' diye halinizi hatırınızı sormaya gelip sizi peynir-domates ekmek yerken gören iki muhabbet edip evine gittikten yarım saat sonra bir tepsi sıcacık yöresel börekle gelen teyzeye ne denilebilir ki..?
(bkz: en asil duyguların insanı)
liseyi dahi şehir dışında arkadaşlarla ev tutarak okumuş olan benin, çorlu'daki karşı komşumuzdur. sürekli tencereyle mantı, sarma, tepsi ile tatlı börek vs. getirirdi. eşinin de kebapçı dükkanı vardı arada oradan da yemek getirtirdi. çok severim nilüfer teyzemi.
bize getiren pek teyze tabirine uymasa da (abla diyebiliriz) candır, yemek getirmeyen diğer komşulara nazaran en sevilen komşudur, diğer komşulara estra küfür sebebidir.
Tonton yanaklı, pamuk elli, kalın camlı gözlükleri olan, buram buram huzur kokan kanatsız bir melektir o. Arada bi alıp gezilmelidir beraber; dedikoduya gidilmelidir içini döksün diye. Lakin hiç bırakmayabilir; çay ve ev yapımı kek komasına sokabilir sizi; aman.
ne güzeldir o ellerinden öpülesi teyze. ama anka kuşu gibi masal kahramanı olmaktan öte gidemiyor. en azından haftada 3 falan olsa ne güzel olurdu bu hayat.
