mizah anlayışı mcghee'ye göre 4-5 yaş civarındaki çocuklara denktir.
bu dönemde çocuklar insanların kusurlarına ve eksiklerine gülerler. nedeni de kendilerinde bulunan egosantrizmdir.
o yaştaki çocuk olayların sonucunu ya da daha doğrusu durumu anlayamadığı için gülmektedir. anlamsız gelmektedir ama bunu yapan koca koca eşşek gibi herifler ya da zürafa gibi kızlar yapınca hiç hoş olmamaktadır.
engelli ya da özürlü... benim sevdiğim tabirle özel insanlarla dalga geçebilecek ya da onun üzerinden mizah üretecek kişinin beyin gelişimi ne kadar üst seviyede olursa olsun kişilik gelişimi eksilerdedir.
özel insan kategorisine giren arkadaşlardan ricam; bu tip insanlarla karşı karşıya kaldığınızda sakın onlara kızıp da insanlara küsmeyin. unutmayın toplumun değeri, ahlaki seviyesi özel insanlarına verdiği değerle ortadadır.
çünkü bir özürlü görünce elim ayağım dolaşıyor. en küçük ters bir hareket yapmaktan ödüm patlıyor; "ya bir hareket yaparsam da kırılırsa? ya istemeden bile olsa duygularını incitirsem?" diye içim içimi yiyor. sonra özürlü karşıma gelince gergince gülümsüyorum. çünkü gergin zamanlarımda salakça gülümsemek alışkanlık oldu. savunma mekanizması.
o bana pis pis bakıyor... bir anda aklıma geliyor. lan ben gülümsedim ama o kendisine güldüğümü düşündü... sonra kendime lanet ederek yola devam ediyorum... zaten ben hayatta neyin üzerine titresem, neyi hayal etsem... hep bir sorun çıkar...
salaklık ekilmiş,mallıkla soslanmış bir adet gerizekalıdır ki böyle suratına harley davidson botlarla vurası, kafasına redhouse'un en büyük sözlüklerinden fırlatası gelir insanın içinden.
