özün ne'liği ile hiçbir bağı olmayan kavram. en basit haliyle ölüm bizden hayatımızı alır, benliğimizi değil. sadece bu önerme bile öznenin yani insanın anlamsızlığına bir örnektir.
hümanizmin ''ben'' diyen bölünmemiş, yekpare öznesinin tersine, lacan'da özne bölünmüşlüğüyle tanımlanır. lacan'ın 'ben' kavramının temeli imgesel'de olduğu için, bu ben bütünlük, tamlık yanılsamasıyla maluldür. oysa konuşan özne, simgesel düzen içinde varolur. bu ikisi arasındaki örtüşmezlik, yani simgesel'in ben imgelerini ya simgelere dönüştürerek içerme ya da yok sayma eğilimi ile ben'in simgesel düzenin kategoriler ve ikilikler biçimindeki parçalanmışlığına direnişi, yekpare bir özneden sözetmeyi imkansızlaştırır. özne imgesel ile simgesel, sözceleme ile sözce arasında bölünmüşlüğüyle vardır. lacan'a göre, psikanalitik terapinin nihai amacı ben'in hakimiyeti eline alıp yekpareleşmesi(yekpare olduğu yanılsamasını kurması) değil,
''öznenin kendi bölünmüşlüğünün farkına varmasıdır''.
özne hem simgesel düzenin yasaklarına tabi hem de bölünmüştür.**
(bkz: lacan'a giriş)
