kimi zaman hiç tanımadığın halde birşekilde özlediğini anladığın insandır...kimi zaman mezarında onunla konuşsanda fayda etmez bu birkere özlenmiştir...
Habersiz insanlardır. Asla haberleri olmaz. Söylenmediğinden değil, kimi zaman bağırsan dahi kulaklarını tıkayabilirler. Sonra niye bu kadar öfkeli, niye bu kadar nefret dolu olduğunu sorgularlar utanmadan. Neyse.
Gelmeyen,gelse bile hep gitmek zorunda kalan , onsuz yarım kaldığım,yediğim yemeğin , içtiğim çayın tadı tuzu olanım. Özlemek değilde bu eksik kalmak, özlemek değilde tamamlanamamak. Hayatını düze sokamamak, uzun bir süre buruk gülmek gibi.. sanki üzerimde kara büyü var dedirtir insana. Sorgılattır sana madem kavuşamayacaksam bu kadar gönlüme girmesine neden izin verdin rabbim diye.
imkanların tıkandığı, mesafelerin araya girdiği, genelde en değerli kişiye duyulan duygudur o. Özlenen kişi kötü gününüzde yanınızda olamaz, sizi avutamaz, ona sarılamazsınız, onun kokusunu alamazsınız, onunla kahkaha atamaz birlikte ağlayamazsınız.. Ah o özlenenler keşke yanımızda olsa da birlikte göğüs gerebilsek şu hayata..
