Özlemenin rengi yoktur. Bazen siyah olur ve iç yakar. Bazen mavidir, hayallere daldırır. Bazen pembedir ve olmayacak ümitlere sevkeder insanı. Yani özlemek aslında her renktedir.
Siyah beyaz. küçük beyaz bir kağıda düşülen nottaki siyah kalem kadar tezat. Bu küçücük nottaki yazılan adrese bakar elyazisindan kimin olduğunu hemen anlarsın. Odur iste özlediğin. Bu saçma adres notu getirir gözyaşlarını birden. Beyazliktan taşıp göze batan kara kaleminki kadar kopkoyu bir renk bir yandan içinde uyuyan o pınarı uyandirir diğer yandan da sinirini hoplatir. Işte böyle tezat bir renktir özlem.
