Özlemek öyle bir duygu ki, yokluğunda farkedersiniz değerini... Hani o güzel mutlu günleriniz de "ben neden seviyorum ya bu insanı?" dersiniz ya işte onların hepsini teker teker hatırlatır size ... Aslında bir nevi hatırlamaktır onda sevdiklerinizi.. Gülüşünü, sohbetini, ses tonunu, gözlerini, kahkahasını hatta söylediği her şeyi hatırlatır size ve her şeyini sevdiğinizi, her haline hayran kaldığınızı ve her an yanınız da olsun istediğinizi hatırlatır size..
"Şimdi özlemek sana gelemeyen ben, benden gidemeyen sen"..
insana hala duyguları olduğunu hatırlatır özlemek. Özlemek kimi zaman güzel olsa da bazen öyle zamanlar olur ki acısı yüreğe dokunur. Elinden bir şey gelmez. uzaksındır, uzaktasındır. Bazen elini uzatsan varacakmışsın gibi gelir. Bazense ne kadar yakın olursa olsun hiç vuslata ermeyecekmişsin gibi.
Büyük bi kaza görmüşsün, insanlar kan revan yerde.. kalbin böyle sıkışır o anda nefes alamazsın, ne yapacağını bilemezsin, çaresiz öyle kalırsın ya.. bence öyle bi duygu..
Özdemir asafın söylediği gibidir..
''Bir gece,
Gecede bir uyku..
Uykunun içinde ben..
Uyuyorum,
Uykudayım,
Yanımda sen.
Uykumun içinde bir rüya,
Rüyamda bir gece,
Gecede ben..
Bir yere gidiyorum,
Delice..
Aklımda sen. ''
Gecelerde tavana bakarken boş boş boğazı düğümleyendir.
