Üniversite yıllarım. Vallahi iş hayatı daha yorucu okul hayatından. Şimdi işe gideceğim. Yol, trafik, evraklar her şey gözümde büyüyor. 33 yaşında adamım ruhum 99 gibi.
Odanın tavanına Öylece, durgun ama içinde bir o kadar da kavgalı, kendisiyle tartışmaya müsait bakışım ve Elinde kalemle tek tabanca, kağıdın başında bekleyen o eski melankolik hallerimi özlüyorum. Mutlu olmak ya da olmaya çalışmak ruhuma tersmiş meğer. ilacım gece, karanlık, puslu hava ve tüm insanların acısını acım sayıp onlara yazdığım mektuplarda... Her neyse özlemek güzel şey doğrusu. Özellikle kendini.
