zamanla böyle birşey oluşuyor insanda. muhtemelen bilinçsizce. özlemenin bir iç acısından başka birşey olmadığını anlayan insan, kendi savunma mekanizmasını en ilkel biçimde gerçekleştiriyor: onu yok sayıyor.
motosikletle giderken, ıslak bir yerden geçerken hem yavaşlamamak, hem de ıslak yere bakmamaya çalışmak gibi birşey bu.
mesaj bölümü açılıyor telefonun, "özledim" benzeri saf bir cümlecik yazılıyor, birkaç saniye sonra gönderilmemesine karar verilince telefon bir umut soruyor; taslaklara kaydedeyim mi? kaydetme güzel abicim, sen bile kaydını tutma bunun.
özlememiştir demek! hayat ne kadar basit be. *
özlemediği halde, özledim diyenlerini de topa tutarsınız, adam özlememiş işte, söylemiyor, anladın kapiş!
