bunun adı tam özgüvensizlik mi bilmiyorum ama bizim kendimize ait bir fabrikamız var ayakkabi üretiyoruz. abi ben orda çalışan elemanlara şunu yapın diyemiyorum. aşağıya mal geliyor, elemana şu malları alın diyemiyorum. abi şu mallari işin yoksa alırmısın diyorum onun yerine. ulan adamın işi zaten bu, işin yoksa al ne demek. sadece fabrika da geçerli değil. ya bi insana yanlış birşey söylemekten o kadar korkuyorum ki, bunun yüzünden kaç kelimemi yutmuşumdur kim bilir. kendi şahsım tarafından insanları rahatsız edecek bir durum ile karşı karşıya geldiğim zaman ölmek istiyorum resmen. markette aldığım ürünleri poşete koyarken kasiyerin yardım etmesi ile benim, sen zahmet etme abi ben koyarım demem bir oluyor. resmen adamların işini ben yapıyorum. yalnız mıyım yoksa?
hep, hata yapmaktan korkmanın getirdiği sonuçtur. fazla özgüven zarar , hiç özgüven zarar. bunun orta yolu, hata yapmaktan korkmamak dediğim gibi. bile bile yanlış yapmak değil yanlış anlaşılmasın.
zaten özgüvensizlik harekete geçememek değil midir. hareket etmeden neyin yanlış , neyin doğru olduğu nasıl bulunur ki. kendini ifade edememek kötüdür. ne olursanız olun. bunun için destek almanızı öneririm.
destek dediysem psikoloğa gitmek falan da değil. aile desteği olur , arkadaş desteği olur , kitap desteği olur vs vs. bir yerden başlamak adına en azından.
özgüvensizlik, toplum içinde ortaya çıkar. kişi kendini pasif hissederse toplum içinde, hele ki erken yaşlarda, bunu üzerinden atması zaman alır. kişi kendi yeteneklerinin farkına varıp, iyi olduğu bir işte çok başarılı olması lazım.
Gereksiz insanları olması gerektiğinden fazla önemsediğiniz için ortaya çıkan aptalca bir psikolojik sorun. Genelde içe kapanıklık ve herhangi bir şeyleri başarabileceğine inanmama gibi durumlarda kendini gösterir. Aşmak için kendinizi iyi hissedeceğiniz, sosyalleşebileceğiniz aktivitelerde bulunun.
çocukluk yıllarında aile baskısını hissetmiş bireyler de görülme oranı yüksektir, kardeşlerinize, çocuklarınıza ve eşlerinize güven verin ve onlara gönülden inanıp hayatla olan mücadelelerinde başarılı olacaklarını söyleyin. onların kendi başlarına karar vermelerini sağlayın, mümkünse ve yeteneği varsa erken yaştaki kardeşlerinizi spor yapmaya yönlendirin.
sadece, yapabileceklerinin farkına varıyor olmanın, bu sorunu yenmeye yetmeyeceği durum. yani, harekete geçmediğiniz sürece; düşüncelerinizde, ben bunu yaparım, başarırım diye inandığınız bir şeyin, yaparım inancını da kaybedersiniz.
temel sebebi başarısızlıktır. başarısızlık derken, hayatta başarılı olup, arada başarısız olmak değil tabii. hayata atılırken, ben yapamam edemem düşüncesidir. anlaşılmaz bir şey, sanki herkesin gözünün sizin üzerinizde olduğu fikri gelir özgüvensizlere. hem özgüvensizsin, hem de herkesin gözünün üstünde olduğunu düşünüp strese giriyorsun. ne saçma değil mi.
hayatı sürdürmedeki en büyük engel. bir adres sorarken bile bu sorunu yaşayanlar hayatlarını düzgün ikame ettiremez. psikolog yardımıyla bu sorunu aşması gerekir. aşılması da öyle kolay değildir. alıngan insanlar, dış görünüşüne karşı hassas olanlar en ufak bir olumsuz cümleye kelimeye bile takılıp aylarca özgüveni dipte dolaşabilir. bu bağlamda yukarıdaki arkadaşımızın da dediği gibi ciddi bir hastalık gibidir. kanserden daha tehlikelidir. kanser öldürür ama bu problem süründürür. daha beterdir.
* olumlu yanlarınızı keşfedin,
* elde ettiğiniz başarılarınızın listesini hazırlayın,
* sizin için önemli olan şeyleri belirleyin,
* hedeflerinizi belirleyin, görünüşünüze ve giyiminize özen gösterin,
* hobiler edinin, mükemmel olmaktan vazgeçin,
* şikayet etmekten ve kendinizi eleştirmekten vazgeçin.
Çocukluk travmaları çok etkili bu hususta. Kendimden örnekler vermek isterim. Ablam beni kıskandığı için sürekli bana "çirkin" diyerek beni ağlatıyordu. Ve ben kendimi çirkin olduğuma inandırmıştım çocukken. Sonradan itiraf etti ablam "sana ne söylesem hemen inanıyordun çok saftın" Dedi.
Sonra ergenliğe girer girmez tacize uğradım ve bunun benim suçum olduğunu düşündüm çocuk aklımla. Çok utanılacak çok kötü bir şey yaptığımı düşündüm ve bunu bir takıntı haline getirdim. Utancımdan insanların yüzüne bakamamaya başladım. Bu böyle de Kaldı.
Büyüdüm. Tüm akrabalar çok güzel olduğumu söylüyordu ancak bunu annemden hiç duymadığım için hiç özgüvenli olamıyordum.
Bir kere bile çok güzelsiniz demez mi bir anne kızlarına? Demiyordu. Okuduğu psikoloji kitaplarında yazıyormuş. Şimdi oğluma "çok yakışıklısın" dediğimde bile annem söyleniyor "öyle demek iyi değilmiş" diye. Ah anne ah o kitaplar mahvetti bizi böyle. Bana karışma bari ben söyleyeceğim.
Bugün hala daha insanlarla gözle iletişim kuramıyorum rahat. Hala özgüven problemim var. Tedavi de görüyorum ama olmuyor. Derdimi doktoruma bile anlatamıyorum tam olarak.
Bunun temel sebebi kesinlikle ailedir. Genelde kendi özgüvensizliklerini nesilden nesile aktarırcasına, kendinden sonrakilere aktarırlar. En başta evde başlar bu. Daha sonra okul, arkadaş derken çocuk yaşı ilerledikçe yaşadığı travmalar, ergenlik vs. ile üstüne katlar.
Aslında öyle kısaca "yaaa aşmak gerekiyor amaaaağ, çok şeeeey." Demekle hemen aşılacak bir şey değil bana göre. Herkes aynı yapıda ve aynı şanslara sahip olmuyor. Ama kelebek etkisiyle en ufak aileden gelen baskılanma, bir ömür insanı etkiliyor.
