yapması gereken işin şifa dağıtmak olduğunu bilen doktorların ne yazık ki kendilerine bu konuda güvenmemeleridir. yaşanmış bir olay anlatmak en doğrusudur.
Arkadaşımın babası oldukça rahatsız. 10 küsürüncü kalp krizini geçirmiş ve en ufak bir kriz bile hastamızı ölüme götürecektir, bu kaçınılmaz sondur. Ameliyat ile tedavi şansı yüzde 5tir. ameliyat olmadan ise yaşama süresi maksimum 1 haftdır. buna rağmen doktorlar ısrarla ameliyat etmek istemezler, o riske girmek istemezler. seni doktor yapanda suç. seni evlat diye yetiştirende, seni okutup büyütende suç. görevin bu senin o adamı ameliyat ediceksin. yüzde 5 gibi bir şans verilmiş. ne olursa olsun ameliyatla yaşama şansı var. malesef ki ülkemizde bu doktordan 1 tane değil, bir sürü var. hemde özel hastane devlet hastanesi ayırmaksızın. benim amcamda doktor. eğer bu doktorlar gibiyse allah onun belasını versin.
yalnız önemle dikkat edilmesi gereken, bu doktorun değil onu yetiştiren üniversitenin suçudur. bazı üneiversitelerimiz sırf öğrencileri tusta başarı sağlasın diye pratik eğitimi, stajları boş vermektedir. oysaki önemli olan bir doktorun üniversiteyi bitirdiğinde çocuk bile doğurtabilecek kıvama gelmesidir. günümüz pratisyen hekimleri arasında ise bir enjeksiyonu yaparken bile titreyenleri mevcuttur. sorunun kaynağına inmek şarttır.
tıpta pasif branş diye bir şey yoktur. her biri kendi içinde ciddi sorumluluk gerektirir. bu nedenle özgüveni olmayan biri doktor olmaz, seçmez bunu. kendi başına karar veremediği vakalarda meslektaşlarına, hocalarına danışır ki bu asla özgüvensizlik şeklinde adlandırılmamalıdır.
