0-2 yaş arasında kazanılır. Temel güven duygusu olarak isimlendirilir. Bebeğin anneye olan bağlılığı ve ihtiyaçlarının zamanında giderilmesi çok önemlidir.
sonradan kazanılan bir şey değildir. bizim toplumuzda ortalama bir çocuk çoğu zaman özgüven aşılanarak büyüyemez.
-camide ön saflara geçer arkaya itilir, arka saflara geçer önlere itilir.
-dolmuşta kazık kadar olmasına rağmen çocuk diye yutturulur ve para verilmez. o yüzden o koltuğa hep başkası oturur. çocuk istese de o koltukta oturamaz. anne baba kucağında dolaşır o yaşta.
-markete bakkala dondurma almaya gider, market sahibi hemen azarlar: ''kapat o dolabı dolap ısınıyor!
-kolasının kapağından bedava çıkar, gider markete almak için. yine market sahibi sorar: ''sen bu kolayı burdan mı aldın?''
-beden eğitimi dersinde eşofmanlarını getirmeyi unutursa tüm sınıfın önünde öğretmen tarafından aşağılanır hatta dövülür.
-18 yaşına girene kadar hiçbir sosyal ortamda adam yerine konulmaz.
-okuldan evine gelir. okulda yaşadıklarını, başardıklarını ya da hayal kırıklıklarını paylaşmak için anne babasına ihtiyaç duyar ama anne baba onu dinlemez bile.
-bir tamirat yapmaya kalkınca ebeveyn tarafından ''sen ne anlarsın'' denilerek susturulur.
tüm bunları geçtim, okulda hoca gelene kadar arkadaşlarıyla iletişim kurup konuştuğu zaman adı tahtaya konuşanlar listesine yazılır.
konuşanlar ne lan? sussun mu herkes. işte bizim toplum susmayı ve efendiliği malesef çok yüceltiyor. sonra böyle özgüveni düşük bir millet oluyoruz...
