Yani küfür etmek bir hayat stili. Yerine göre davranmanın dışında insan kendince dile dökmek istediklerini küfür yoluyda daha rahat dökebilir. Çünkü bazen bazı şeyler argo dışında yansıtılamıyor.
içine kapanık, duygularını gizleyen ve olumlu - olumsuz yaşadığı her şeyi içinde biriktiren kişi diyebilirim
insan argo kelime bile kullanmıyorsa farklı yöntemleri vardır (kendine zarar vermek ya da herhangi bir nesneye zarar vermek)
ama önemli olan küfür eden kişinin hangi sıklıkla küfür etmesidir
severek küfür ederim. yeri geldiğinde cümlenin bittiğini gösteren bir noktalama işareti olarak, yeri geldiğinde olayın heyecanını betimlemek için, yeri geldiğinde hak edenin sülalesini ele alarak kullanırım küfürlerimi.
imrendiğim insandır. bu hayat küfür etmeden yaşanmıyor belki ama etmeyince daha bir karizma davranış aslında. rahmetli çok sevdiğim bir aile dostumuz vardı. trafikte birine şerefsiz öyle makas kırılır mı diyecek mesela. şerefliye bak şerefliye derdi. kinaye yapardı. küfür etmiş kadar rahatlardı.
Samimi olmadığım insanların ve benden büyük, saygı duyduğum insanların yanında etmem. Kendimi kufur etmeden de anlatabildiğim için eksikliğini hissetmedim hiç.
Ne öyle insanlarda mı var ? Bazıları için küfür kötü bir çağrışım gibi algılanıyor. Ama gelin samimi olalım. Hiç mi demediniz sikeyim böyle hayatı ?!.... Ah yapmayın bazen kelimelerin kifayetsiz olduğu yerde küfür devreye girer. Hiç mi hayata siktiri çekmediniz ?!...
