Gece, narin bir sevgilidir, kollarımı sarıveren,
Bir papatya saklanır, kirpiklerinde.
Ruhum, onun karanlığından iştahla beslenen,
Bir bedbaht olur gizlice, her akşamüstünde.
ellerine sor beni bensizlikten korkma
bak burdayım avuçlarında.
göz yaşına sor beni içinden ağlama
gördüğün yerde sarıl bana
kırdığın yerden sarıl bana.
Her gece yarınlara kuruyorum saatimi
Ve her sabah mutlu bir başlangıca uyanıyorum
Ve günün son saatlerine doğru
Mutsuz bir son daha yazıyorum hikayeme.
h er yanım sen,
u mutlarım bile ellerinde
k ahrolasıca sevdan,
u sanmadı zulmetmekten
k ahrolasıca sevan..
o lsundu demiş şair
k anım çekile çekile olsundu dedim
u zunca gecelerim sana şiir,
y ok olsun yokluğunda bu şehir.
o lsundu demiş şair
r enginle dünyamda he kelime olsundu.
u zunca gecelerimin tek umudu sevan,
m eltem rüzgarıyla gelen kar tanesi gibi o da parmaklarımda erir.
simsiyah gece gibi çökerken yalnızlık üstüne
"dur" diyebildi sadece sürel kendine
bildiği tek bir çıkış vardı, o da
bir kaçış gibiydi rüyanın tatlı kollarına.
iyi insanlar hep ağlamak zorunda mı yoksa hep ağlamakta mıdır iyi insan olmanın sırrı ?
Hep kötüler mi kalp kırar yoksa kalbi kırılanlar da kıramaz mı kalp kıranları ?
Sadece hayat bitince mi ölünüyor yoksa hayatta ölümü tatmanın adına yaşamak mı deniyor?
