küçük yeğenim nihat o yıl anaokuluna başlamıştı. ne de çabuk büyümüştü kerata.. daha dün gibiydi bebekliği. bir gün ablam aradı. ikisinin de işi olduğu için nihat'ı benim almamı istiyordu. tabii dedim. akrabalık böyle günler için var değil mi?
çıkış zamanı gidip kendimi tanıtıp yeğenimi almak istedim. birden karşımda öğretmenleri beril belirdi. inanılmaz güzellikte bir kadındı beril. teşekkür edip, yeğenimle uzaklaşırken bile gözüm ondaydı. ne yapıp edip bu kızla tanışmalıydım. nihayet aradığım fırsat kısa sürede gelmişti. ablam tekrar arayıp nihat'ı almamı istiyordu. işte bu dedim. beril yine oradaydı. bu sefer muhabbete başlamıştık. yeğenime okulun hemen yanındaki bahçede bir süre oyalanmasını söyledim. beril'le havadan sudan konuşuyorduk. arada veliler gelip çocuklarını alıyor, bu sebeple muhabbetimiz yardım kalıyordu ama ben halimden memnundum.
o günden sonra konuşmalarımız devam etti. bir gün beril beni okul çıkışına davet etti. gittiğimde etrafın boş olduğunu gördüm. meğer o gün erken çıkmış çocuklar. içeride sadece beril vardı. birden kulağıma eğildi, bana öyle bir geçir ki çocuklar gibi şen olalım erkeğim dedi. ya burda olur mu çoluk çocuk derken o herkesin gittiğini sadece ikimiz olduğunu söyledi ama içim rahat etmedi. kolundan tuttuğum gibi beril'i civarda daha uygun bir yere götürdüm.
