her zaman daha iyisinin olduğu unutularak içinde bulunulan toplulukta kendini öne çıkarma aracıdır. bulunduğu topluluğu iyi tanımıyorsa yerin dibine geçmesine de sebep olabilir.
memleketiyle
mal varlığıyla
kariyeriyle
makam ve pozisyonuyla
ideolojisiyle
kökeni ve diliyle
adamlığıyla
takipçi sayısıyla
aldiği beğenilerle
yakışıklılığı/güzelliğiyle
kılık kıyafetiyle
bindiği arabasıyla
evinin genişliğiyle
iyi bir çalışan ya da idareci olmayla
cebindeki parasıyla
gençliğindeki hovardalıklarıyla
(örnekler artırılabilir)
övünmek -üzgünüm ama- rezilliktir. övünmek, aslında karşı tarafı (karşı tarafta artık kim varsa) hakir görmekle başlar. bilinçaltında yatan duygu budur. sende yok, ama bak bende var anlayışı seviyenin dip yaptığı noktadır. aslında bu durum kişiyi de karşı tarafın gözünde bir nefret objesine dönüştürür.
kibre ve dibe doğru son sürat düşerken hızımızı alamayıp üstüne bir de kulaç atmaktır.
övünmenin her türlüsü rezilliktir, o özellikler insanda olsa dahi.
bir kimlik edinme, görünür olma ya da kendini ifade etme çabasının yan ürünüdür övünme.
hepimizin bir kimliği var, hiçbirimiz görünmez değiliz ve yukarıda saydıklarım kendimizi ifade etme biçimimiz olmamalı. bunlara ihtiyacımız yok çünkü.
ortada hakikaten üstün bir başarı varsa yapılması gerekir. örneğin kansere veya ölümcül bir hastalığa tedavi bulan bir bilim insanı varsın sonuna kadar övsün kendini.
her zaman daha iyisinin olduğu unutularak içinde bulunulan toplulukta kendini öne çıkarma aracıdır. bulunduğu topluluğu iyi tanımıyorsa yerin dibine geçmesine de sebep olabilir.
