Yaşama şansını yitirmiş, derin ağrılar ve acılar çeken, tıbbın çaresiz kaldığı durumlarda haktır. Hem de hakların şahıdır.Yakınları ve sevdikleri tarafından her ne kadar kaldırılması güç bir durum olsa da, desteklenmelidir. Evet.
otanmayacak durumdaki hastalıkların ilerleyen evrelerinde hastanın ağrılar nedeniyle tamu'ya dönen yaşamını noktalama hakkıdır.
bunun için kurullar oluşturulmalı ve değerlendirmeyi bu kurullar yapmalıdır. sonuçta kişi ölmek istiyor (ve bunda çok da haklı) ancak bunu yapacak kadar gücü kalmamış. yaşatıp da işkence etmenin anlamı yoktur.
sözün özü: insanca haktır. kısıtlanması dangalaklıktır.
insan hakları bildirgesine göre insanın en temel hakkı olan "yaşama hakkı" na sahip isek; ayırt edebilme gücünü yitirmemiş, hür iradeye sahip bireyler olamamız şartı ile ölme hakkına da sahibiz diye düşündüğüm kavram.
herkesin kendi ölümüne karar verebileceğini öngören kuramdır. buna göre yaşam dediğimiz şey her birey tarafından istenildiği kadar kullanılabilir ve insan yaşamının herhangi bir evresinde yaşamına kendi dilediği biçimde son verebilir. son zamanlarda özellikle yaşamsal sıkıntı içinde olan ve yaşaması bir işkence haline gelen hastalar için tartışılan bir konu gibi görünse de gerçekte bu çok sağlıklı kişiler açısından da bir hak olarak görünebilmektedir.
intihar edecek gücü bulamayan insanlara tanınması gereken haktır, nasıl insan intiharı seçebiliyorsa ötenaziyi seçmesinde yasal düzenlemeler getirilmelidir, ölmek isteyen insanı zorla yaşatarak daha fazla mutsuz olması ve acı çekmesini seyretmek insanlara neden keyif verir anlayamıyorum.
ağrılı ve ölümcül hastalıkları olan insanların durumu düşünülüğünde insanı ikilemde bırakan durumdur. bir yandan tıbbın hergün gelişmesi ve bugün tedavisi olmayan bir hastalığın bile yakın bir zamanda tedavisinin bulunabilme olasılığı, diğer yandan ise hastanın çaresizliği ve çekilen tarifsiz acılar... çok hassas bir konudur, karar verilirken de hasta için en iyi olanın hangisi olduğu iyice düşünülmelidir.
bütün vücudu kanserli hücreler tarafından sarılmış ve ancak omuriliğinden düzenli olarak aldığı morfinlerle ayakta durabilen, yemeyen, içmeyen, konuşamayan kısacası hayata dahil olamayan bir insanı düşününce, o insanın tek çıkar yolu eriyerek ölmeyi beklemek olmamalı diye düşünüyorum. ancak aynı hasta bu kararı verecek zihinsel yetkinliğe de sahip olmayacaktır büyük olasılıkla. peki bunun kararını kim verecek? ötenazi hakkı hasta yakınlarına devredilirse, işte o zaman çok büyük sorunlar doğabilir. kısacası daha uzun süreler çözülemeden gündemde kalacak bir konudur.
