öss'nin yaklaşmasıyla beraber gençlerde artan maneviyata sığınma isteğinin ortaya çıkardığı sonuç denebilir. o zamana kadar az da olsa dinle alakası olan genç bir anda cumalara gitmeye, namaz falan kılmaya başlar. sürekli öss'ye yönelik dualar edilir, uhrevileşilir, dinle ilgili esprilere pek gülünülmez.
bu bir dönemdir. amaç olan üniversite elde edildikten sonrası kişinin takdirine kalır elbette iman doluluk. ancak; bu takdir genel olarak bir miktar şükürdür. akabinde özel dönemden çıkılıp genel hayata geri dönülür ta ki bir diğer isteğe kadar.
son aylarda duaya başlamak geri kalmışlıktır, çağdan çıkmışlıktır. şöyle bir diyalog ciddi ciddi yaşanmıştır.
+ abi gel dua edelim, yarın sınav var, büyük gün. çalışsakta bi bok olmaz bu saatten sonra.
- olum ben denedim, son gün dua edince olmuyo.
+ eee napacaz?
- işimizi sıkı tutacaz. seneye, sekiz ay önceden başlayacaz dua etmeye...
oturup iki sofu başladık seneye gireceğimiz tüm sınavlara dua etmeye...
yeni moda kimya sorularından yola çıkarsak soruları cevaplamada da yardımcı olacağı kesindir.
zira sadece dinle ilgili sorular sormalarına az kalmış gözüküyor.
- aşağıdakilerden hangisi melek değildir.
- abdesti ne bozmaz.
tarzındaki sorular öss'de beklenmektedir.
bizatihi sınavın kendisinin putlaştırılarak dışında kalan herşeyin (arkadaşlar, aile, hobi, aşk meşk,..v.b.) reddi ya da en aza indirgenmesi şeklinde de görülen hede.
kişinin bir yerleri sıkıştığı için, şafak azaldıkça artan bir dindarlık durumudur. hiç yoktan iyidir kanımca. *
ayrıca bana geçmişimi hatırlatan bir başlık olmuştur.
lise 3'e giderken, baya bir şımartılmış öğrenci olarak, kendimden çok herkes benim bir üniversiteye kapak atmam için çabalıyordu. bende hep düşünüyordum '' ulen o kadar çok çabalayan var ki benim öss'yi kazanmam için, ben hiç uğraşmasam dahi kazanırım öss'yi.''
neden mi o kadar emindim. yatılı bir özel okulda okuyordum, bir değil 2 dershaneye birden gidiyordum, matematik, geometri ve türkçe'den * özel dersler alıyordum. yani eşşeği koysan benim yerime bi odtü kazanmalıydı hani. bu sebepten ötürü de hep günü kurtarmaya çalışmıştım. okuldan kaçmalar, dershaneye gitmemeler, özel hocalarla muhabbetler ganiydi.
öss anında ki duygum ise bambaşkaydı. benim için her türlü fedakarlığı yapan babam, okulda çalış diye yalvaran hocalarım, dua eden akrabalar hiç birinin en ufak bir yardımı dokunamıyordu o an bana. işte o an hissettim ki, bana allah'tan başka yardım edebilecek hiç ama hiç kimse yoktu. o yaratıcı ise ne anamın, babamın hatrına ne de edilen dualar hatrına bana yardım etmemişti. nedeni ise çok ama çok açıktı, çünkü allah çalışana verirdi.
geç olmuştu bunu anlamam ama en azından ikinci öss serüvenimde kendimi toparlamıştım bir nebze.
konuyu dağıttım galiba ama demek istediğim dindarlık, allah'a dua etme, yakarma çok ama çok önemli ve yapılmalıda. lakin allah isteyenden ziyade hak edene nasip ediyor. *
