birçok kişi tarafından basitlik olarak değerlendirilen eylemdir.
-boş zamanlarında neler yaparsın anlatsana biraz.
+aslında biçok şey. bi de örgü örerim sıkça, her şeyi örerim.
-örgü mü? şaka yapıyosun herhalde(boş zamanlarında atom parçalıyo ya arkadaş). hayır yani napıyosun örüp, hazır alsana(örgüyü kazaktan ibaret sanan mal). ördüklerini satıyo musun bari (ticaret kafası)
küçük küçük kareleri birleştirip kocaman bir battaniye ördüm rengarenk. örerken görenler bu ne böyle sorusunu sorarken gözlerinde alaycı bir bakış vardı. ama bitirip sonucu gördüklerinde anoooowww ben de istiyorum bundaaağğnn dediler. tabi popom fezaya ulaştı benim de.
o küçük kareleri örmemin sebebi, o dönem müthiş ağır stres altında olmamdı. yakası kolu nasıl olacak diye düşünmek istemiyordum. sadece sonuca kısa yoldan ulaştıran basit örgülerdi istediğim. ben de ördüm ördüm ördüm. biriktiğinde hepsini birleştirince kocaman bir battaniye oldu.
küçük şeyler bir gün büyür kocaman olur. neyi biriktirdiğinizdir mühim olan.
Benim için en iyi meditasyon yöntemi. Elimden geldiğince her akşam yatmadan örgü örmeye çalışıyorum, birkaç sıra bile olsa. Kafamı boşaltmak bir yana heveslendirici bir hobi. bir şeyler üretmek ve insanlara el emeği bir hediye vermek insanı mutlu ediyor.
kesinlikle stresi alıp götüren bir faaliyet. ilk başlarda öyle tabii. sonrasında ise aklî dengesi sağlam insanı bile hasta eder, aman diyeyim. en baştan hiç bulaşmamak lazım. git istiklal'den çeşit çeşit renk renk el emeği göz nuru şeylerin arasından seç paşa paşa. mis.
ben bir tek atkı örebiliyorum. bazen de banyo lifi. bunlar çabuk biten şaheserler olduğundan, önce yününün rengine, şişlerin kalınlığına falan karar verip alıyorum. hemen örüp bitireceğim ya hesapta, bende bi' heyecan bi' mutluluk bi' mani (sonradan depresyona dönmesi an meselesi) hâli, efendiciğime söyleyeyim, bi' kendini bi' halt zannetmeler falan. neyse, eve geliyorum, kendime bi' kahve yapıyorum, alıyorum şişlerimi, yünümü elime, başlıyorum çıkırık da çıkırık örmeye falan. yarım saat ya geçiyor ya geçmiyor benim eller terlemeye başlıyor ve bana afakanlar (afakan ve saz arkadaşları) dadanıyor. örgüyü yarım bırakmayı gururuma yediremiyorum lakin devam etsem de sinir içinde kalıyorum ve olay artık deliye pösteki saydırmak raddesine geliyor.
örgü güzeldir, örgü candır - ama başkaları yaptığında. hele o güzelim kazakları, hırkaları ören yetenekli ve öpülesi ellerin sahiplerinin (ki bunların bir tanesi de benim anneciğim) emeklerine sonsuz saygı duyuyor, teraziye tıklıyorum. artı rep verenleri çok olsun.
