çok uzun yıllar önsöz okumadım.
bir gün bir kitap aldım, kitap zaten inceydi. bu arada yazarı çok seviyorum ve o okuyacağım ilk kitabı.
yazar ilk üç baskıya ayrı ayrı önsöz yazmış. gece saat 2-3 bu arada.
kitaba gece başlarsam, beni içine çekerse gece uykusuz geçer e ne yapalım?
ön sözü okuyayım zaten 20-25 sayfa önsöz yazmış, (üç baskının önsözü toplamı) kitaba da yarın başlarım dedim.
3. baskı için önsözü okudum, lan bu önsözler baya güzel oluyormuş. Allah allah keşke hep okusaydım yahu.
2. baskı için önsöze başladım, anlamadım!
kitaba başlamadık daha dur bunlar nasıl cümleler, bir daha okudum yine olmadı.
şaşırdım. anladığım kadarıyla çok hoşlandım ama.
kitabı bıraktım, önsözü de yarın ayık kafayla okumaya karar verdim.
o baştaki 20 sayfa önsözü kitabın tamamından daha çok beğendim ben, o günden beridir de kitabı elime aldığım zaman ilk sayfadan son sayfaya tamamını okurum.
daha sonra bu önsöze, girişe, yazarın hayatına vs farklı anlamlar yükleyerek okumaya başladım ama
önsöz okumayan insandan önsöz okuyan insana geçişim böyle oldu.
şimdi ne alaka, ne saçmalıyor bu diyenler için
o kitabın önsözünden bir iki paragrafcık yazacağım size :D
Bu kısa ve değerli hayat fırsatını
azameti, isyanı ve tefekkürü; saadete, huzura ve zevke tercih ederken azıcık da olsa tereddüt edenleri bir an bile överek geçmekten hep korkarım.
Huzur ve zevkin, terli ve kaygan derilerinin altında topak ve yumuşak yağ biriktirdiği cüsselerini; eğlenceye zevke ve lezzete bulanmış gözlerini, utanç yüzünden bakışlardan gizlemeye uğraşan tembel ve ağırlaşmış göz kapaklarını görmekten kaynaklanan mide bulantısını hiçbir zaman hissetmek istememişimdir.
Ben zarif kakmacılık ve çinicilik, ince ve nazik süslemeler yerine inatçı dağların vakarını, kışın gökyüzünün heybetini ve iktidarını kuşatan vahşi ve kararlı tufanları, sert ve haşin, engin çölleri sanatına sermaye edinenleri sevmişimdir. Ben her zaman, mağrur dağ kartallarından, ıssız çöllerin haşin yabani çiçeklerinden ilham alan bir şiiri, kafeste şakıyan güzel çizgili, benekli ve renkli bir kanaryayı ya da gül bahçesinde yetişmiş narin bir gülü öven şiirden daha fazla sanatsal bulmuş ve heyecan duymuşumdur.
Evet! yüksek zindan duvarlarının dibinde, cellatların vahşi bakışları altındaki mağrur bir şairin işkence altında iftiharla ördüğü şiir öyle bir güzelliğe ve şerefe sahiptir ki tohumu bir tiryak mangalının dibinde bir bar masasının üzerinde atılan bir şiir bu şereften daima mahrumdur.
...---
Benim kalemim gururla karışık bir kıvançla bu sayfalar üzerinde geziniyor. Çünkü bu hikayede çizdiğim kahraman, dans pistinde izleyicilerini şehvetle coşturmaya çalışan bir dansöz değildir. Bir meyhanenin kokuşmuş havasında ya da bir mangalın yanı başında kaim duman kümelerini tavana doğru üfleyen bir şair değildir. pierre louis'nin oyuncak bebeklerinden hiç değildir. (oo pierre duymasın :D ) Bu hikayenin kahramanı her sabah süt banyosunda dinlenen yumuşak tenli, mermer bedenli, kokulu kremlerin yüzüne yağlı bir ışıltı kattığı, göğüslerinin ve kalçalarının arzulu titreyişinin yüzlerce yazara ekmek ve şöhret kazandırdığı şuh ve cilveli bir yıldız da değildir.
Bu hikayenin kahramanı çölün cesür çocuğudur, elinin darlığına ve sıkıntısına rağmen her zaman ar sahibi olmuş, gökyüzünün bile üzerine merhamet gözyaşları döktüğü mağrur bir çöl çocuğu. Denizlerin kıyısından oturmuş yüzyıllardır güneşin ateşi altında susuz kalmış ama gururu yüzünden su içmek için denize baş eğmemiş bir çöl çocuğu.
Bu hikaye bir kabilenin içinden kopup ıssız bir çölde dinen fırtınanın serüvenidir. Gıfarlı bir adamın macerasıdır.
