içimizde ne kadar gereksiz cümle varsa dışımıza atmak istiyoruz. söylenmesi gereken çok önemli şeyler olabilir hatta tek önemli bir şey olabilir. ama biz önemli olan ne varsa susup önemsiz olanları kusuyoruz. ve susmaya o kadar alışmışız ki, duygularımızı söylememek bizim için doğal bir durum haline gelmiş. söylenen yığınla kelime arasından önemli olanları cımbızla çekiyoruz. belki de susmalıyız ama tamamen gereksiz insanlar ve gereksiz sözcüklerden kaçarak söylememiz gereken tek şeyi söyleyerek. belki de kelime tasarrufu yaparak daha mutlu varlıklar olabiliriz.
