Oldukça trajikomik anlar olabiliyor bazen.
Iş yerinde öğle yemeği molası ve yemekte de domates çorbası var ki bayılırım. Hele üzerine de kaşar varsa idi bir zamanlar..
Harbiden de kaşar da var uzata uzata yiyoruz.
Nasıl olduğunu anlamadım ama büyükçe bir kaşar parçası ağzımın içinde boğazıma doğru uzadı ve orada takılı kaldı. Aşağı doğru salındığını hissedebiliyordum ve nefesim tıkandı bi anda. Öksürüyorum yok.. sırtıma vuruyorlar bana mısın demiyor. Artık iyice nefesim gitmeye başladı ve başım dönmeye. Herkes şaşkın ama ne yapacağını bilmez bir şekilde bana bakıyor.. tam kendimden geçiyordum ki benim 3 katım olan satın alma Müdürümüzü gördüm en son ve parmağını ağzımın içinde hissettim.. hayatımı kurtardı resmen adam..
O birkaç saniye o kadar uzun ve acıydı ki allah ölümün de kolayını versin.
Edit: ve artık asla domates çorbasını kaşarla içmiyorum. Böyle ölüm sebebi mi olur artık dilden dile anlatılırdım.
harbi anlamda 12,5 yaşımda olduğum anlardır. geceleyin anneme sucuklu kaşarlı tost yapmasını söylemiştim, çünkü açtım. nefis bi' sucuklu kaşarlı tost yiyordum, annem mükemmel yapmıştı. sanki tostla sevişiyordum, çok büyük lokmalar yutmaya başlamıştım. derken limiti açtım sanırım. nefes alamıyordum, daş gibi oturdu boğazıma tost ekmeği. canım annem beni bi' kaç mükemmel hareket yaparak kurtardı. o kadar bağrışmaya rağmen babam hala uyuyordu. üst komşu bile geldi ne oldu diye. şaka bi' yana, gerçekten hayatım gözümün önünden geçer gibi oldu.
not : o günden sonra bir daha tost yemeyeceğime söz vermiştim.
not2 : o günden 3-4 gün sonra bi' daha tost yedim.
Arada bir gelen sol kol uyuşmasının yanında kalp çevresinde gelişen ağrılar ve nefes almakta zorlanma yaşanırken söylenir "ölüyorum galiba". Geçen akşam bir kaç dakika süresince denenmiştir. Tavsiye olunmaz.
çok iyi yüzücü olmama rağmen bir keresinde teknenin altına çekilmiştim. eğer kurtulmayı bir şekilde başaramasaydım pervanenin beni kıymaya çevirmesi işten bile değildi. kabus gibiydi ve gerçekten "bu sefer ölüyorum sanırım" dedirtmişti.
Taşikardi anıdır.
Kalp, deli gibi atarken, tişörtünüzünde, ona eşlik ettiğini, hoplayıp, zıpladığını gördüğünüz andır.
Gerçek anlamda ölmeyi beklersiniz ama ölmezsiniz...
Biraz kafasına göre takılır, yusuf yusuf nidalarından sonra, hiç bir şey olmamış gibi, slow şarkı moduna geçer.
Harap, bitap, yığılıp kalırsınız, namussuzun arkasından!!!
çok değil, henüz iki ya da üç hafta önce, öğlen yemeği niyetine, önce az miktarda ısıtılmış, sonra üzerine var-yok arası tereyağı sürülmüş, tereyağının da üzerine görenin "yuh! bunu yemeyeceksin herhalde, değil mi?" diyeceği kadar bol miktarda kırmızı pul biber serpilmiş, tümünün üzerine de ince dilimlenmiş kaşar peyniri dizilerek 100 dereceye getirilmiş ve ızgara konumunda çalıştırılan mini fırının en alt kademesinde, yaklaşık on dakika kadar ısıtıldıktan sonra insanı baştan çıkartacak bir hal almış olan iki dilim ekmeği fırından çıkartıp bir tabağa, tabağı da bir tepsiye koyarak yiyeceğim yere doğru gidiyorken,
görüntünün muhteşemliği yanında, ekmeklerden yayılan ilahi kokunun da açlığımı arttırmış olması sebebiyle, yürürken elime aldığım bir dilimin ucundan küçük bir ısırık aldığım,
ne var ki -be arkadaş- daha ısırdığım dilim ağzıma girmeden, ekmeğin kenarından koparak fırlayan, muhtemelen plastik top kafalı bir toplu iğnenin başı büyüklüğünde, minik, minicik, ve fakat üzeri silme pul biber kaplı bir ekmek parçasının, bir kurşun gibi, nefes boruma kaçması sonucunda aklıma gelen cümledir.
"ölüyorum galiba"...
çünkü, önce basit bir biçimde, "küçücük kırıntı, öksürürüm çıkar" derken,
sanıyorum, çok acı olan biberin nefes borumun girişinde yarattığı etkiyle nefesimin tamamen tıkandığını,
öksürdüğüm halde nefes yolumun açılmadığını,
üstüne üstlük, öksürük ile ciğerimden attığım havanın yerine dışarıdan, yaşamama ve yeniden -fakat daha da kuvvetle- öksürmeme yetecek ölçüde nefes alamadığımı anlamam üzerine,
kendimi dahi şaşırtacak kadar büyük bir soğukkanlılıkla elimdeki tepsiyi kenara koyup, yan odadaki babamın yanına giderek "sırtıma vur" demem,
babamın -yazık, garibim- sırtıma "benim aslan oğlum" der gibi dostça pıt pıt vurması üzerine, bir yandan nefes almaya, aldığım yok denecek kadar az nefesle daha kuvvetli bir biçimde öksürmeye çalışırken, muhtemelen gözlerim fal taşı gibi açılmış bir halde başımı çevirip, "hızlı vur, hızlı" dediğim sıradaki yüz halimden dehşete kapılan babamın sırtıma, kavgada hasmının beline kürek indiren insafsız amele gibi paaat, paaat vurması sonucunda,
ve belki de bütün bunlardan daha çok, henüz "vade"nin gelmemiş olması sebebiyle atlatmış olduğum "varta" sırasında aklıma gelen cümledir.
Tam da bugündür. Yarına yetiştirmem gereken bir teslimim var. 12 den önce halletmeliyim çünkü gürültülü bir iş. Bildiğin amelelelik. Ve üstelik cumartesi vizelerim başlıyor. Ben çalışamıyorum. Pilim bitti. Bu bölümün hocalarının yatacak yeri yok. Ölüyorum yorgunluktan. (bkz: Diş Hekimliği).
