son kürek atılıp son damla dökülür. karanlık çekilir. doyasıya sarılmak istediklerin öylece gitti. kıskanırsın. bir daha gülmesinler istersin. Nazım'ın da dediği gibi yirminci yüzyıllarda en fazla bir yıl sürer ölüm acısı. sensiz kahkaha atacaklar yemekler yiyecekler ve sen asla birisine dahi sarılamayacaksın. düşünsene be aciz insan, sen artık yoksun ve olmayacaksın. her sabah kalkıp aynaya bakamayacaksın ya da uğruna bir savaş. bir seyyar köfteciden ekmek arası yaptıramayacaksın. çocuğuna oyuncak alıp gitmenin hayali daha kurulmadan gömüldü bile içine hele ki onu hiç saymıyorum. sakin yaz akşamında açmadığın serin su şişeleri gelecek aklına, bembeyaz bir gerdandan alamadığın cennet kokuları bir çift hafif makyajlı gözdeki çekicilik. şimdi üstünde sadece kefen, başının ardı dokuz tahta. birkac solucan biraz böcek. laf olsun diye gömülmüş iki çiçek. bir daha kimseye sarılamayacak onbin gündür yaşayan insan bedeni ve belli değil nedeni.
daha ölmedik ne bilelim.lakin sen karanlıkta yatarken insanların zevkü sefa sürüp seni akıllarının ucundan bile geçirmeyecek olması,bunu düşünmek çok acı.hele bir de bir daha hiç 'var' olamayacağım korkusu yok mu,işte o bitirir adamı.
Ölmüşün hissiyatına dair, kafa çiziliyor şu an he!
Birilerine sinirlendim çıktım gittim ve öldüm bir şekilde, bir yerlerde. O sinirlendiğim insanlar cenazemde bana hak mı helâl edecekler?
Ulan vallahi sinirlendim şimdi, kim kime hakkını helâl ediyor? Durumun ağırlığından hortlarım yeminle.
islam a göre haksız olduğumu bildiğim halde, nefsim ve hırsımdan ötürü kendimi haklı olarak gördüğüm şeyler olacağına eminim. Bu herkes için geçerlidir.
hayatın aynen devam edecek olmasıdır. sanki sen hiç var olmamışsın gibi bir süre insanlar seni hatırlayacak ancak sonra unutulacaksın herkes devam edecek ama sen olmayacaksın.
