ölümü tecrübe etmemiş insanların, üzerinde hemfikir olduğu konu. genellikle yani. insanların neden bu şekilde düşündükleri konusunda ciddi tereddütlerim var.
biri öldü diye ağlayıp zırlayan insanlar var yahu. kolpadan başörtüsü takıyor memeli olanları. ağlayamama endişesi olanlar güneş gözlüğü takıyor. veya "ay ben gülerim" hissinde olanlar.
ilk kez bir yakınımı kaybettiğimde -dedem-, haberi tebessümle karşılamıştım. ahaliden homurtular gelse de hiçbir zaman pişman olmadım o tebessümümden. bu dünya ona dardı zira; şimdi daha huzurlu olduğuna eminim.
üzülüyorlar insanlar evet ama asıl olan sonsuza kadar beraber olmaya bir adım daha yaklaşılıyor. bu üzüntü çok fazla alışkanlıktan dolayı geliyor. sonra anlıyor ki insan kimsenin yeri doldurulamaz değildir.
Bir anlik zayiflik sebebi olmasi mumkun. Fakat olayin sicakligi bittikten sonra, salim kafayla dusunuldugunde hic de oyle olmadigi anlasilabilir. Bir perdeyle ayrilmis gibi dusunun. Bir tarafindan obur tarafina geciyorsunuz. Yok degilsiniz sadece yer degistirdiniz. Ve herkes orada toplanacak illa ki.
Kotu degildir. Ama iyi de degildir.
yaşayanlar için anlam ifade eden düşünce. ölüm yaşayanlar için kötüdür. çünkü yaşıyorsun basit yani. ölen birisi yok olmuştur. yok olduğunun farkında da değildir. hiçtir artık. yaşayanlara bıraktığı değerler, anılar vardır sadece. kendisi yoktur artık. hiç doğmamış gibidir. öteki dünyada falan da değildir. öyle bir yer olduğu inancı da yaşayanlara ait ütopyadır.
(bkz: acı gerçekler)
