doğruluk payı vardır belki de...
sedece bencilliğimiz midir bizi aglatan?
ben ne olurum? sorusu mudur? korku yalnızlık mıdır?
zamansız gidislere de aglamaz mıyız?
giden bir secım yapabılseydi ölümü mü secerdi?
güle oynaya mı gitti sanki ölüme?
daha yasayacakları , hayalleri yokmuydu?
doyabıldı mı sevdıklerıne, evladına,anne babasına?
yok muydu daha gördegiği sehirler , tatmadıgı sevıncler?
bunlar için de aglamaz mıyız?
gidenin yarım kalan ömrüne , yarım kalan hayallerıne , gerıde bıraktıklarına da aglamaz mıyız?
elbette 'ki ben nasıl yasarım?' sorusu da vardır.
ya hiç tanımadıgımz biri ise , ya bagımlılık derecesıne gelmemıs bır yakınlıgımız varsa?
üzülmezmıyız , ağlamazmıyız arkasından?
cok sey öğrendım 2 gun ıcınde hiç tanımadıgım sadece duydugum birisinin ölümünden.
cok canımı yaktı , ağladım.
yarım kalan ömrüne , hayat dolu gülüşüne , gerıde bıraktıgı evladına...
Insanlar Tanrıya inanıyorum derler.Insanlar Cennete inanıyorum derler.Insanlar ölen kişi için "iyi bir insandı." derler.
sonra da ağlarlar ölenin arkasından,günlerce,aylarca belki yıllarca.
Inançlı biriysen ve cennete inanıyorsan.Iyı biri öldüğü zaman,arkasından ağlaman değil sevinmen gerekir.Eğer egoistçe sevmiyorsan ölen kişiyi.Cennete gitmiştir çünkü o,bilirsin bunu.Ve gerçekten seven için sevdiğinin insanın mutlu olması yeterlidir.Nerede olduğu,nasıl mutlu olduğu değil,mutlu olmasıdır önemli olan.Ve gerçekten seven biri,bunu bildiği zaman üzülmez ölüme.
Oysa bakıyorum insanlara.Bir egoistlik,bir bencillikle.Ağlıyorlar durmadan.Göremeyecekler ya ölen kişiyi,bencilce bir ağlayış bu.Kendini düşünerek,sadece kendini.Dikkat edin;Kurulan her cümlenin içinde bir "ben" vardır,egoistçe bir "ben".
Ölüm bir son değildir bilakis bir başlangıçtır,doğum gibi.
ölen kişi için ağlamayız aslında kendimiz için ağlarız o gidince ben napıcam bi daha kim beni onun gibi sevicek bidaha canım sıkılınca yalnız hissedince kimi arıyıcam yanımda kim olacak kim beni onun gibi korur kim bana onun gibi içten sarılır ki bazen sende onunla gitmek istersin ama olmaz
her ne kadar dini sorumluluklarını kendince yerine getirmiş olsa da ölen yaşlı insanların arkasından dökülen gözyaşı insanların bencilliğini gösterir.
bu dünyadan kurtulup cennete gitme heyecanı ne ölende ne de arkasından ağlayanda görülür. cennet olgusu sadece avuntudan öteye gitmez.
