yokluk bir varlık değildir. aksine, var olanın sadece ve sadece ''yok olmasıdır''. şimdi varsın, öldükten sonra da asla ''var'' olmayacaksın.
ne sevdiğin eşini, anneni babanı, dostları ne de kaybettiklerini bir daha asla göremeyeceksin. uyurken geçen saatlerden haberiz uyanan insan, öldükten sonra var olabileceğini düşünüyor.
tanrının bize sonsuzluk vereceği büyük bir yalan. çünkü o, zamansızlığı kimse ile paylaşmayacak kadar iyi bir senarist.
bir çiçek gibi ya da bir böcek gibi. şimdi varsın ve bir daha hiç olmamak üzere yoksun.
ölüm, muazzam bir yok oluştan ibaret. gidenler asla dönmeyecek, beklemeyin.
tüm sevilenlerin geride bırakıldığı ve bir daha asla geri dönüşü olmayan ve bir yolculukta olmayan yok oluşa adım atmak...
bir çöp gibi; ortalıktan kalkması gereken bir pislik gibi bir an evvel kaldırıp götürülmek.
hayatın, insanların, yaşanmışlıkların, sevgilerin, sevgililerin, annenin babanın kardeşlerin evlatların artık hiç yokmuşçasına hiç olması...
ölüm, ölen kişi açısından bilinç sahibi bir şey olsa idi sanırım hayatın kendisinden daha da kötü bir hal alırdı. ardında 3 yaşındaki oğlunu bırakan bir anneye cenneti vermiş olsanız acısı diner miydi? eğer cennet var olsa idi, yani bu iki seçenek ona sunulsa idi. bir an olsun evladını görüp sonsuza kadar cehennemde yanmayı yeğlerdi elbet.
ama yok, ölümden sonrası yok. bir kırlangıcın, menekşenin ölmesi gibi. buğday taneleri gibi düşüyoruz toprağa ve unutuyorlar bizi.
eğer ölüm bir bilinç olsaydı yani bilebilseydik şu hayat gibi. hiç var olmamış olmayı dilerdik hepimiz.
acı; hayat o kadar acı ki.
ölümün bilinmezliği ve hiçliği silebilir gözyaşlarımızı.
