ölüme karşı duyulan, çekincelerin asıl sebebi budur bence. inançlı veya inançsız olun hiç fark etmez. doğum gibi ölüm de aşırı bireyseldir. insanın tam anlamıyla yalnız olduğu iki andan birisidir.
sorumluluğunuzu üzerine atacağınız, başka bir kişi yoktur. apokaliptik hollywood filmlerinde de bir nevi bu duygu gözardı edilir ve ölümün kolektif bir şekilde gerçekleşmesi üzerine senaryolar kurgulanır.
göktaşının dünyaya yaklaştığı ve ölümün kaçınılmaz olduğu o filmlerde, bireysel ölümdeki gibi rahatsızlık görülmez.
Ziyadesiyle beğendiğim ve katıldığım düşünce. bir şey eklemek kaydıyla: yalnızlık insanın yaşamanın tamamında da geçerlidir de o, ya bunun farkında değildir ya da bu gerçekten kaçar fakat ölüm mevzu olduğunda ne bundan kaçılır ne de ne bunu fark etmemek mümkündür; tahayyül edilince bile içine işler kişinin.
Aynı zamanda ölümün bu bireysel oluşu, diğer insanların yanıtsızlıktan doğan korkuya düşmesine neden olur. Öyle bireysel olan ölüm, ölen kişiyi yaşayan herkesten sıyırır. Bu sıyrılma ilen gelen iletişimsizlik ve yanıtsızlık yaşayan kimselerde kaygı uyandırır. Gerçekten de ölen kimselere üzüldüğümüzü söylediğimizde şunu söyleriz aslında: onunla bir daha iletişim kuramayacağıma, ondan bir yanıt alamayacağıma üzülüyorum ve bu korkutucu.
Emmanuel levinas'ın ölüm ve zaman adlı eseri bu hususa ilişkin olarak okunabilir.
Ölüm tek başına yaşanıyor olsa bile çevresindeki insanlar üzerinde yıkıcı ve travmatik etkileri vardır.
Bireysel olduğunu düşünmüyorum.
Kişinin fiziksel ve ruhsal bütün özelliklerinin yitimi olsa bile anılar gerçek ve yaşanmış oluyor.
Birey çevresini iyi yada kötü etkileme özelliğini içinde barındırıyor.
Bu yüzden ne kadar çok kişiyi etkilediyse o kadar çok kişinin üzerinde yıkıcı duyguduruma neden oluyor.
Ölüm beşeri sondur. Her canlının başına geleceği için aslında bireysel değildir. Hatta evrenseldir. * istisnasız herkesin başına gelecektir. inkar etsen de etmesende on numara inanan da olsan, bunun torpili yok. Öleceğim, öleceksin, ölecek, ölecekler, öleceksiniz...
