çok küçük yaşta bıraktım doğum günlerimi kutlamayı.ben bıraktım ama çevreme bu durumu kabullendirmek biraz daha uzun sürdü tabi.küçük sürprizlere maruz kaldım birkaç yıl daha.sürpriz dediğim de evde yapılmış bir pasta,üzerine bir önceki doğum gününden kalmış mumlar,o zamanların üstün fizik bilgileri ile saça sürtülüp tavana yapıştırılmış balonlar.sonra değeri çok kısa sürede unutulacak hediyeler de vardı.biblolar,tarzınız olmayan kitaplar,mumlar..doğum günlerini unuttuğum insanların sitemlerinde benimkini hep unuttukları gerçeğini yakaladım sonra..bu gerçekten anlamsızdı.almasını bilen ama asla vermeyen insanların arasındaydım hep.
dokuz yaşımda çok güvendiğim tarafından terk edilince doğumumun anlamsızlığını farkettim. on yaşında doğum günlerinde kavga eden,evden alabildiğine kaçan biriydim artık.on bir yaşında bana dokunmaya çalışanları fark etmeye başlayınca doğmuş olmak kırdı beni.on ikide kadın olarak doğmuş olmak iyice canımı sıkmaya başlamıştı.on üç yaşımda çok fazla sorumluluğum olduğu için nefret ettim doğum günümden.on dördümde lanetledim nisan ayını.on beşimde nisan ayının on beşini sildim takvimimden.sonra yıl saymayı da bıraktım zamanla.on dokuzumda doğa için işlevsiz hale geldim.yine nefret ettim ama bu sefer tüm doğumlardan.yıllar böyle devrildi gitti hep.yılların dönümü her seferinde daha çok kırdı beni.hala bir izim yok diye düşündüm yirmi ikimde.hala üreten bir insan değilim diye kızdım kendime.gün günden eksilmeye başladıkça 'Bütün aşklar küllenir, bütün babalar ölür, bütün hikayeler biter. Birinin yıkıntıların nöbetini tutması gerekir; işte o yüzden, biri hariç, bütün çocuklar büyür.' (bkz: alper kamu) demeye başladım.büyürken eksilmek ellerime kırışıklıklar,gözlerime hüzün ekledi.artık tek derdim doğumumu unutturmak haline geldi.insan olmayı herkese öğretmek gibi görevler edindim kendime.mutlu edebildiğin herkesi mutlu et dedim uyandığım her sabahta.yani bu yılki doğum günü dileğim;ölümümün hatırlanması.
