aa yadırganması gereken bir şey miymiş diye düşündüren başlık.
gözümü açtığım anda bir kaç milyon hücre filan öldü
anlamaya başladığım zamanlar binlerce yaprak, çiçek, 10larca böcek öldü. bazılarını bizzat öldürdüm.
yemek yediğimde 2 brokoli 1 tavuk öldü
okula gittiğimde binlerce mikrop , bakteri filan öldüğünü öğrendim.
tsunami oldu binlerce kişi öldü
belgesel seyrettim zebra öldü
aya giden köpek öldü
yaşamayı yadırgarım ben asıl, 4,5 milyar yıldan 60 ında olan bir şey , kalan 4,499999999 milyarı napıcaz?
O kadar gerçek ve o kadar soğuk ki bunu nasıl yadırgarsınız .
Daha 14 yaşındaydım o şimdi benim olduğum yaştaydı .
Kahramanimdi .
Herkesin vardır ya bi kahramanı . kiminin babasıdır kimin bi çizgi roimioin karakteri . Benim oydu . herzaman yüzunde taşıdığı çarpık gülüşü ellerindeki boya lekeleri ile . Naneli traş kolonyası kokardi . uzun saçları annem dahil tum aile bireylerini deli ederdi .
Erkek adamin saçı uzun mu olur yahu ? Derdi babaannem .
Onun ne kadar cesur , dag gibi , koca yürekli bir delikanli olduğunu gördülermi ? Onu tanıyabildilermi ?
Merak ediyor insan .
Kıyamette kopsa o yanımdayken korkmazdım .Korurdu beni bilirdim .
Sinirden patlamak üzere olduğum o gün elime fırça önüme boyalarını sürmüştü.
Öfken benliğine değil tuale çarpsın prenses demişti .
O gıttikten sonra kimseye Prenses dedirtmedim .
Her duyduğumda kalbime kiymiklar batıyordfu çünkü..
ilk konserime götürmüstü beni. Sesimiz kısılmıstı avaz acaz eşlik ettiğimiz için şarkılara. Annem kızmıstı ona bu kızıda kendin gibi kopuk yapacaksın diye . kopuk değildi oysa o özgjürdü sadece . Ruhu bir kuşun bir bulutun olduğu kadar özgürdü.
Yarım bıraktü herseyi.
Yanlız bıraktı beni .
Şimdi benim olduğum yaştaydı .
Kim bilir ne fırtınalar kopuyordu yüreğinde .
Bilmiyordum daha çocuktum çünku .
Rüyadan uyanmamla yarım bıraktıklarini tamamlamaya çabaladım .
Elime yüzüme bulaştırdım , beceremedim.
Belki de başardım ama insan sevdiği kişilere hep en iyisini yakıştırır ya ondan başarısız görüyorum kendimi ..
Ben kahramanimi kaybettiğim gun ölümün soğuk ve acımasız tarafı ile tanıştım .
Ondan sonra yaşadığım hiç bir kayıbı garipsemedim yadırgamadim.
ölümü yadirgayacak bir durum soz konusu olamaz zaten cunku herkes bir gun öleceğini bilerek yasiyor.esas yadirganmasi gereken ölecegini bile bile bu duzen icinde uc kurus paraya olurcesine calisip cabalamak degil mi ?
