insanın yakınlarından birinin hiç beklenmedik bir anda ölmesi, duygusal bir filmin sonunda baş rol oyuncusunun ölmesi örnektir. bu örnekler tabii ki çoğaltılabilir. fakat asıl önemli olan ölümün hiç de uzakta olmadığını bu gibi örneklerden çıkarabilmektir. hepimiz birçok şeyi yarına hatta yıllar sonraya erteliyoruz. sevgilimize onu sevdiğimizi, onunla ne kadar mutlu olduğumuzu söylemeyi; ailemize, onlara olan sevgimizi ve minnettarlığımı anlatmayı; dargın olduğumuz kişilerle barışmayı; en çok yapmak istediklerimizi hep sonraya daha sonraya bırakıyoruz. peki yarına çıkacağımızı nereden biliyor ve bundan nasıl bu kadar emin olabiliyoruz. işte önemli olan bu. önemli olan ölümü hatırlatan şeyler sayesinde her an ölebileceğimizi bu dünyaya kazık çakmadığımızı da hatırlamak ve ona göre yaşamak.
avucunuzun içinden yaşamı kaybettiğinizi hissettiğiniz an ölümü hatırlarsız.
hissetiğiniz şey acının bile acıgıığı tarıfi imkansız bir boşluktur kayar ve kaybolursuz.
(bkz: aşk)
yolda yürürken ya da pencereden bakarken ansızın gözünüze takılan, yüzünde yılların hüznünü, sevincini, bedeninde yıpranmışlığı barındıran ya da sona yaklaşmanın farkındalığında tebessümlerle adımlarını takip eden, yaşanmışlıkları simgeleyen hürmet edilesi insanlar.
yoğun bakım, hastaneyle içli dışlı olduğum için bazen ölümü hatırlamak için yoğun bakıma uğrarım oraya giren çıkan hastalara ve onların yakınlarına bakarım... ölümle yaşam arasında ince bir çizgidir yoğun bakımlar... içerde hemşireler ve doktorlarla beraber melekler çalışır onlar etraftadır ama kimse görmez, yalnızca ölüme yakın olan hastalar görür...
Ağarmaya başlayan saç.
Hz. Ömer bir dostuna "zaman zaman bana ölümü hatırlat, dünya hırsım frenlensin " der.
Aylar sonra Hz. Ömer dostuna "artık hatırlatmana gerek kalmadı" der. Dostu "ne oldu?" diye sorunca
"Saçıma düşen akları gördüm, onlar bana yeter" cevabını verir.
her sene gelişini durduramadığımız derinden yaralayan o günler. hep hatırlarsın da; o günler gelmesin istersin yine de.
acıyı aynı tazelikte yaşadığın o yıldönümleri...
