Bir an için soğuk topraklar altına gireceğimi düşünüyorum.
Öyle ya her fani gibi illa ki ölümü tadacağız.
SOnra ne olacak!
çok korkuyorum,korkmakla merak da ediyorum,neticede müttaki bir kul değilim,değiliz...
ne yapacağız bilmiyorum.
Bir küçücük kalp kırmanın anne babaya "öf" dahi demenin,en ufacık küfrün de sorguya dahil olduğu o sorgularda,ahirette ne yapacağız diyorum...
bir an için baya bi korkuyorum.
Sonra mı...
>Hiçbirşey,5 dakika sonra gene bilgisayar başında belki gene malayani işlerle meşgulum.
Çözüm nedir bilemedim.
an itibariyle sözlükteki kimsenin ölümü düşünmediği ya da akıllarına bile getirmek istemedikleri vakadır.
Zira herkes günahkar olduğu için Kabir azabından da haberdar olduğu için çok feci korkmakta.
tamamen yanlış bir tepkidir. aksine, ölüm olmadığında dünyada yapılan herşey boştur, çünkü zaman kavramı olmaz. lakin insan öleceğini farkettiği an, yaşanılan her an bir kardır ve bir daha yememe ihtimalini düşünerek tadılan her şeyin lezzeti apayrıdır.
ölüm öyle bir şey ki bu acı hayatın, her nefeste dakikalarınızı zehirleyen açmazların panzehiri sanki. bir bankta oturursun umutsuzca sonra diyorsun ki 70 yıllık ömür be, hemde mechul bir 70 yıl, abartılmış bir söylem... belki bir an sonra gireceksin oraya.
ölüm, hayatın boğucu havası içinde bir teneffüs alanı sanki. çünkü hayat gerçekten çatırdatıyor omuzlarımızı. öyle şeyler oluyor ki şaşıyorsun bazen, bazen Derdimi anlatacağım kimse de yok... Her gün itiş, kakış,kavga, bir şeyler kazanma hırsı, kaybedilenler, bir elveda demeyi bile çok görenler... gidenler, kansızlar... kanı beş para etmeyen insancıklar... Önce 'bütün kötülükler beni mi buluyor' diyorsun. Sonra alışıyorsun, alışıyorsun ama işte bu alışmayla birlikte de başka biri oluyorsun... Robot gibi oluyorsun, sanki sinirlerini alıyorlar. Ama hep de içine atıyorsun işte...atıyorsun taştığı yere kadar, sonra... bir tetikte bitiriyorsun kendi hikayeni...
ve bu kadar karmaşık hikayenin ortasında bir nokta gibisin. silik bir nokta...
esas olan ölüm korkusu mudur? yoksa hazırsız olmanın verdiği korku mudur? tek yapılması gereken hazır olmaktır aslında, ama dünyevi çarkın dişlileri arasında insan bir çok kez yapması gereken hazırlıklarını sonlara bırakıyor, yani yaşlılığında yapıyor hazırlığını, e tabi yarına çıkacağımız garanti değilken, her gün gidecekmişiz gibi hazır olmak bu korkunun üstesinden gelecektir. ama dediğim gibi, dünya işleri ve şeytan bizi hazırlık yapmaktan alıkoymaktadır.
fazla düşünülmemesi gereken konudur, motor yanabilir, hararet yükselebilir.
(bkz: carpediem) anı yaşa!
