aslında herkesin bir şekilde bilinç altında bu yatar. her ne kadar özellikle de gençlikte insanlar "hiç ölüm yokmuş gibi" yaşasa da bilinç altı ona bunu her daim hatırlatır. sadece yaş ilerledikçe bunu şuurlu yapmaya başlar. size bir sır vereyim gençler, sevdiklerinizden bahsederken "rahmetli" ön sıfatını ne kadar çok kullanmaya başlamışsanız o kadar yaklaşıyorsunuz ölüme ve o kadar yalnızlaşıyorsunuz. biz yaşayarak tatbik ettik ve gidenlere her dem selam salarız. meçhule kalkacak gemilerdeyiz, kıyıda bizi bekleyen sevdiklerimiz. bir gün, her gün rahmetli diye andığım atalarımın elini öpüp "ben geldim sen neredeydin" diye terk edeceğim bu limanı. binlerce kez özür dileyecek ve çay dolduracağım kendisine hem de demlikle çaydanlığı aynı anda boca etmeden bardağa. sonra şiirden konuşacağım yeni nesil şairlerden, "aruz kullanan kalmadı azizim" diyeceğim... ha ölüm mü, ölüm yaşamaktır be. yaşadıkça ölüyoruz zaten de, önce yaşayanlara kavuşacağımız ana ölüm deyip geçiyoruz. bir vuslattır bazen değil mi sevgili elçi. bir vuslat. ha ne diyordum çay içeceğim benden önce gidenlerle, fillerden konuşacağım. yaşlı bir fil edasıyla onların nasıl münzevi hayata geçtiklerinden ve benim de artık o hayatı yaşadığımdan. sen diyeceğim 50 sinden sonra kaçtın insanlardan ben ise 40 ında.
Her gün bir sürü çözülmemiş cinayet araşturıyorum. Polisiye dizileri seçici davranarak izliyorum. Kurbandaki yaraları okuyup ya da onlara bakıp katili anlamaya çalışıyorum. Cinayet mahalinin durumu, kurbanın kimliği, yaraların yeri, derinliği, oluşturan şiddet, motive denilen unsur…
Uzun zamandır cinayetleri araştıran biri için normal olan durum.
Ölümden de korkmuyorum. Zaten bu aptal ve anlamsız hayat yeterince canımı sıkıyor.
bazen insanı mutlu ediyor, insanın içi ferahlıyor. Çok şükür en azından öleceğiz, nihayetinde bir kurtuluş yolu var, diye düşünüyor insan. yani depresyon dönemlerinde *
Kendim bildim bile yaklaşık 20 25 yıldır bunu düşünüyorum.
Ölümü düşünmek hem rahatlatıcı bir eylem hem de oldukça hüzünlü. Küçük kızımın başını okşarken belki bu son okyaşımın diye düşünmek, kendimi ölüme yakın hissetmek. Karıma belki son dokunuşum, son bira içişim ve belki son yazı yazışım. Ancak bu acıtasyon gibi gelse de o anın kıymetini değerlendiren, daha da değerli hale getiren bir durum. Yarın olmayabilirim, olmayabiliriz. Ve şu anki küslüğün, mutsuzluğun işyerindeki sorunların ve hayatın geri kalanının anlamsızlığını tekrar göz önüne seriyor. Yaşam ne ki, ölüm ne olsun.
Aniden, istemsiz oluşan durum. Diyorum ki ulan ölücez bir gün de nasıl olacak acaba? Ölünce ne olacak? Bu düşünceler hafif korku, hafif üzüntü hafif de tedirginlik ile beynimi kemirip duruyor bazen.
Ölümü düşününce günlük kaygıların aslında çok önemsiz olduğunu görüyor insan. Varlığının amacını sorgulayınca iş daha da anlaşılmaz hal alıyor. Sonuca varmak imkansız.
Bir zaman sonra alışıyorsunuz. doğru ve gerçekler vardır. hangi açıdan bakarsanız ölüm var. ister buna dini açıdan, ister biyolojik açıdan bakın. gerçeği kabul edince daha rahat ediyorsunuz. hatta yakınlarınızı kaybedeceğinizi bile kabulleniyorsunuz. onuj için mutlu olmaya çalışın.
"hanginiz daha güzel işler yapacaksınız diye sizi imtihan etmek için ölümü de, hayatı da yaratan O'dur." [mülk suresi, 67:2]
gaflet perdesinden sıyrılıp farkındalığı harekete geçirmeye yarayan mükemmel bir ilaçtır.
Insanı, insanlıktan uzaklaşmaya başladığı anlarda elektrik şok yemişcesine kendine getirir ve varoluş amacına uygun hareket etmesine yardımcı olur.
Mevt yani ölüm, tahrip olmak, sönmek değildir ki hem.. Aksine bir nimettir, vazifeden terhistir, baki hayata en güzel davettir. Sıkıntılı dünya hayatından ızdırapsız bir hayata, daire-i rahmete açılan kapıdır. En güzel kıvamda hayat bulmaktır. yeşermektir adeta, ilkbahardır. Mesela ki meyvelerin mevti -her ne kadar çürümek gibi görünse de- çekirdeklerinin toprakta eskisinden de güzel hayat bulmasıyla, sümbüllenmesiyle tezahür eder. Demek ki mevtimiz mebde-i hayatımızdır, asıl başlangıcımızdır. Ama öyle bir zaman ki şimdiki; "geldi ölümlü yalan, gitti ölümsüz gerçek" dizelerinin canlanmış hali bütün hayatımız. Düşünmeli, akılları kullanmalı ve ona göre yaşamak için gayret etmeli...
zaman zaman akla getirilmelidir. lakin noktayı koyacağımız şey ölümdür. kaçamayız, sorgulanmaz. neden nefes aldığımızı sorguluyor muyuz? öyle gerekiyor. bunu düşünmek insanın saçında siyah tel bırakmaz.
