aşkı anlatmak için aşık olmak gerekir. rüzgarı anlatmak için, şehirlerarası tren yolculuklarında kompartmandan kafayı dışarı uzatıp rüzgarı yüzde hissetmek gerekir. gökyüzünü anlatmak için, sevdiğinle yıldızları izlemek.
ve, şimdi sen kalkmış ölüm'ü yazdığını söylüyorsun. budala kalemin ve çocuksu kelimelerinle. bilmezsin ama. ölüm'ü yazmak için ölmek gerekir. ne duruyorsun? sıksana kafana!
ölümü herkes anlatabilir, daha doğrusu anlattığını sanabilir. anlattığını sanmaktan öteye gidebilmek, söylediklerinde bir anlam barındırmakla mümkündür.
çeşit çeşit ölüm vardır, bunlardan birisiyle yüzyüze gelmek ölümü anlatabilmeyi kolaylaştırır.
ölümü anlatma çabasına giren kişi, ya bir sevdiğinin ölümüne tanık olmuştur, ya bu kaygı üzerinde düşünmüştür, ya da başka bir biçimde kayıp yaşamıştır.
ölmek sadece bedenen yok olmak değildir. öyle olsa çevremizdeki bu kadar insan kabugu- kadavra ne? onlar da ölü..
ölmek gerçekten yok olmaktan tut, birinin hayatından sonsuza dek çıkmaya varan bir sürü farklı biçimi barındırır.
hisseden bir yüregin, gören gözlerin ve anlatabilecek dilin var ise ölümü anlatmak mümkündür, ama bir biçimde ölüme tanık olmak anlatacaklarının vuruculuğunu çoğaltır.
zaten gidip de dönen mi var ki, yanlışımızı çıkarsın.
