birisi ölüyor ve hayat kısa bir duraklamadan sonra herkes için zor da olsa devam ediyorsa ölüm o kadar da ciddi bir şey olmamalı.
hem bazı şeyleri öğrenmek için önce ölmek gerekir.
sevdiklerini bir daha görebilecek misin? tanrı ateist mi deist mi ya da hindu mu, budist mi, yahudi mi? ya da var mı yok mu?
tüm bunları ancak ölünce öğrenebilirsin...
olumun var oldugunu ve kacınılmaz oldugunu bilen ve bu korkusunu bastırmak isteyen aslında olumden en cok korkanların yaptıgı hareket.
(bkz: olumun oldugu yerde daha ciddi ne olabilir)
madem ölüm mutlaka başımıza gelecek bir şey, madem mutlaka öleceğiz, ondan korkmak, çekinmek niye? er ya da geç karşımıza çıkacak, tanışacağız. onu ağırbaşlı bir halde beklemek yerine sululuk yaparak beklemek neyi değiştirebilir ki? dalga geçtik diye iki kere mi ölürüz?
bakın eski düşünürlerden biri ne diyor ölüm için:
"Biz yaşarken ölüm yok, ölüm geldiğinde de zaten biz yokuz. Öyleyse Ölüm bize ne sağken kötülük edebilir ne de ölürken. Sağken etmez, çünkü yaşıyoruz. Ölüyken de edemez, çünkü yaşamıyoruz..."
o halde geçelim dalgamızı, eğlenelim; ölüm pabucu yarım, gel buraya oynayalım...
her gece ıssız bir sokakta gezip ''ulan biri gelse de bıçaklasa! '' demektir...
kendimden biliyorum. ölümle dalga geçen kişi ayrıca yaşamaktan bıkan kişidir.
kaybedek birşeyi yoktur.
"ölümse, gülümse" önermesiyle zühur etmiş durumdur.
fakat kafanda yapmak istediğin 5000 planla gömdükleri vakit hiçde gülünecek bi durum olmadığı anlaşılabilir.
