bazen o kadar yakınımda hissediyorum ki ölümü, buna ister paranoyaklık diyin ister kafayı yemişsin sen diyin. peki o zaman nasıl hala yaşıyorum... kaçıyorum, ölümden kaçıyorum...
Korkuyorum. Ölmekten. Yalnız ölmekten korkuyorum. Seveceğim birilerini
ararken dün, Bu gün sadece konuşabileceğim biri olsun istiyorum yanımda. Yalnızlık keskin bıçak, batıp duruyor etime durmadan. Kanıyorum, beni önemseyen bir ecza dolabım bile yok. Beni önemseyen bir ırk, bir din yok. Herkes kendine müslüman, kendine hristiyan, kendine yahudi... Herkes inandığı kadar kalabalık ve tok.
Neye inanman gerektiği konusunda kararsızım, sevmek bir inanç mıdır diye çok sormuşta olabilirim kendime. Hüzün bir yaşam şekliyse; "sevmek kalabalık olmak için bir kurtuluştur?" bunu bilmek ne kadar da rahatlatıyor beni. Sonra yalnız olduğumu hatırladıkça yalnızlık batıyor yine bir yerlerime. Şu zamana kadar ne yapmak istediysem hep kırıldım, üzüldüm. Başarısızdım belkide ve kimseye kendimi anlatamadım. Artık soyut bir varlık gibi davranılıyor olabilir bana. ama Görmüyorlarsa, duymadıkları anlamına gelmez...
şarjı biten cep cep telefona dönmektedir ikide bir billik billik diye ses-uyarı verir. korkular sarar namaz niyz başlar, ak derli toplu bir sakal bırakılır, kafaya takke ve hazırız yolculuğa. yine de her ölüm erken ölümdür.
