aslında genius seviyesinde bir çocuktum fakat; elimdeki makasla (tutma yerleride demir) elektrik prizini kurcalamam. var gücümle o makası o priz deliğine bastırmam. ve hala yaşıyor olmam. gerçek bir mucize ve ölümle dans. priz topraklı falan değildi bu arada.
bir diğer elektrik ile olan imtihanım ise şudur ki; gerçekten akıllara zarardır. minicik bir devre (hani ilk okullarda aptal saptal ödev verirlerdi ya hani; pil, bakır tel ve ampul ile dandik bir devre yaparsın) ampulunü akrobat lamba'nın ampul yerine sokmaya çalışmam ve ardından, tir tir tir titremem. ve sonrasında kalbimin deli gibi atması. ve yine hala yaşıyor olmam.
çocukluk işte yapıyor insan. sürekli keşfetme peşindeydim. eh şimdide 27 yaşımdayım ve artık merak ettiklerimi tatbik ederek değil. daha çok kitap okuyarak öğreniyorum. daha güvenli oluyor.
crazy dance denen tırt lunapark aletinin iki kişilik yerine tek başıma oturduğum andır. sağa sola geriye arkaya dönerken platformun da aynı anda dönmesiyle bir ara ben yerimden zıpladım, zaten oturduğum yerde bir sağa bir sola çarpıyordum, az kalsın aletin içinden fırlayarak 100 km hızla bir yere savrulacaktım. tabi bu aletin bir de ankara cepa nın önünde kurulduğunu söylemeliyim. eskişehir-ankara yolunun dibi yani.
