OTURUP BiRAZ DA ÖLÜMÜ DÜŞÜNMEK
Evrenlere sığmayan insanın çaresiz kaldığı an... Kimsenin ne yapacağını söyleyemediği an; Kişinin son anı, son nefesi, son göz açışı ve hayata son bakışı; Ölüm, yaşamdan daha evrenseldir, zira herkes ölür ama herkes yaşayamaz demiş A.Sachs. Dünyada görüşü ne olursa olsun, ister inansın ister inanmasın herkesin şöyle bir derine daldığında aklını kurcalayan olgudur.
Ne güzel demiş Mevlana;Ölüm bir ayna gibidir. Kişinin kendisi karşısına çıkar ölüm anında. Geçmişi ile yüz yüze gelir kişi. Mevlanaya göre yokluk anlamına gelen bir ölüm yoktur. Ona göre ölüm ve hayat aynıdır. Aslında hepimiz bir varlık denizi içinde yüzmekteyiz ve ölüm sadece, bir varlık âleminden diğer bir varlık âlemine intikal sürecidir. Ne hikmetli sözler, ne büyük bir bakış açısı. Yine Mevlanaya göre ölüm bu dünya hayatına değer katan bir şeydir. Ölümü unutanlara hayret ederek şöyle der;Ölüm sürekli olarak ve her an sana geliyorum diye bağırır. Davuluna derisi yırtılırcasına kuvvetle vurur, fakat sağır insan bu ikazları ve uyarı seslerini ya hiç işitmez veya işitmiyormuş gibi yapar. Bu hikmetli sözlere kulak tıkanır mı hiç, bu sözlere yanlış denir mi hiç.
Ne güzel yazmış ölmeden hemen evvel imam Gazali;Ben bir serçeyim ve bu beden kafesim, Ben uçtum o kafesten rehin kaldı bedenim. Her yürek gibi bu yürek de bilir ölümü.
Hani güzel bir hikâye vardır ya; küçük bir kız çocuğu babasına "şu yerdeki güvercin neden hareket etmiyor? diye sorunca, babası da "kızım o güvercin ölmüş" demiş. Küçük kız "peki bir daha hareket edemeyecek mi?" diye sorunca da babası "bir daha ne hareket edecek ne de uçacak" deyince küçük kız çok üzülmüş ve şu soruyu sormuş "baba ölüm nedir?" babası da "hepimizi bekleyen bir haldir, hepimiz o güvercin gibi hareketsi kalacağız bu dünyada". Bu konuşmadan sonra küçük kız bir daha uyanamamaktan korktuğu için uyumamış. Ne yapmışlarsa kız uyumamış. Böyle sürüp giden bir hikâye, ama ders almamız gereken bir hikâye...
Madem yaşamımız sadece bir AN'la sınırlı, neden heba ediyoruz o güzel An'ımızı. Madem yaşam ölüm ile ölüm de yaşam ile anlam bulur, neden değersizleştiriyoruz bedenlerimizi. Ölüm dediğimiz o bir anlık göz açıp kapaması kadar zamana sıkıştırılmışsa, bırakalım kini, nefreti, düşmanlığı, Sarılalım her sahip olduğumuza, bırakalım peşinde koşturmayı gereksiz illüzyonların. Sahip olduklarımıza şükredip, çoğulculuklardan vazgeçelim...
