Hasan, henüz 22 yaşında kendisi 15 yılı aşkın üst komşumuz olan ailenin küçük oğlu. Pazartesi hadi aslanım hadi paşam diyerek tatile yolladım. Ve dün 15.00 sularında boğulmuş haberi sabah 5.30 da geldi bize Hasanın sırtına atladığım merdivenlerde cenazesini bekledim. Evet öğle namazına müteakipen cenazesi defnedilcek. Mekanı cennet olsun yakışıklımın.
değil aile o en vahimi zatende, şöyle biraz tanıdık konu komşudan böyle bir haber alınca bile insanın içi buruluyor. saniye sonrasının garantisi olmadığını tekrar hatırlıyor insan.
geçici zevklerine, sahte mutluluklarına aldanıp, evrende toz zerresi kadar dahi yer kaplamayan bir dünyada.. ve dünyaları sığdıramadığımız kısacık ömrümüzde, sonsuz yaşam içgüdüsüyle hiç ölmeyecekmiş gibi doyumsuz bir iştah, gurur, kibir ve bencillikle kendini dev aynasında gören, biz mikroskobik canlılar için ufak bir hatırlatma.
En geç 100 sene sonra hiçbirimiz bu dünyada yaşamıyor olacağız. Birkaç Asır sonra seni hatırlayan en son kişi de belki ölmüş olacak. tamamen unutulup, bir hiç.. evet koca bir hiç.. olacak tabiri caizse, hiç var olmamış olacağız..
Belki aklımızın bir köşesinde yer edinir diye yazdım. Çünkü hayat bazen beklentilerimizden çok daha kısa olabiliyor. değer verdiğimiz ve bizi değerli kılacak, yaşamımızın her anına anlam katacak güzel şeylere ihtiyacımız var.
Bugün herkes gibi hayalleri olan gencecik tanıdığım biri vefat etti. O yüzden biraz karamsar ama gerçekçi bir entry oldu üzgünüm:(
