en güzel y.kemel ifade eder ölüm temasını:
artık demir almak günü gelmişse zamandan
meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol,
sallanmaz bu kalkışta ne mendil, ne de bir kol.
inanıyorsanız ölümden korkmayın diyor, uykunuzda bile yarı ölüsünüzdür zaten, ölüm ise sadece bir kabus ve hiç bitmeyecek bir kabus olacak diyor rabbimiz. inanıp teslim olmuş müslüman ölümden korkmaz.
toprak olmak ne garip şeydir kimbilir.
Sevdiklerinizden ve sahip olduğunuz mal mülkten ayrılmaktır.
işlediğiniz günahlar için hesaba çekilecek olmaktır.
Mesela en çok zenginler korkar ölümden.
Dostoyevski ölüler evinden anılar kitabında şöyle yazmıştır:
"boğazına ip geçirilmiş hangi Milyoner, tek bir nefes için milyonlarını feda etmez?"
Kimsesi olmayan, kendi halinde bir insan için ölüm kurtuluştur. Her gün ölümü bekler dört gözle...
Geçen akşam, sahilde bir adam gördüm. Üstü başı perişan haldeydi. Ayağında terlikler vardı.
Bira içip denizi seyrederken şöyle mırıldanıyordu:
"bugün de ölmedim anne. Yine Gelemedim yanına, affet beni."
ölüm bana tek bilinmeyenli denklem gibi geliyor bu sebeple korkmuyorum. neden korkuluğunu da anlamıyorum.
bilmediğim bir şeyden korkamam. bilinmezlik mi korkutuyor acaba insanları…
