bir akşam eve geldim. birinin öldüğünü konuşuyorlardı evde. bu kadar çok fısıldaştıklarına göre önemli biriydi. salona giremedim söylenenleri duymamak için. banyoya attım kendimi. musluğu açtım, sonuna kadar ama. öyle çok akıyordu ki, su gittikçe yükselmeye başladı. olsun, yükselsin, yeter ki duymayayım kimin olduğunu. aklımdan bir sürü isim geçiyordu. acaba anneannem mi, amcam mı o mu bu mu? öyle ya da böyle biri ölmüştü. anılarımın kahramanlarından biri daha olmayacaktı. banyodan çıktım. ne o ismi ne de olanları duymak istemediğim için yine uykuya sığındım. sabah kalktığımda "cenazeye gidiyorum" dediğini duydum birinin. sonra öğrendim ki ölen; her yaz pansiyonlarında kaldığımız, bir gece dişim ağrıdığında başımı dizlerine koyup bana ağrılarımı unutturan, aşık olduğu adamla evlenemeyince hayatının sonuna kadar hiç evlenmeyen şükriye teyzemmiş. biri daha gitti. biri daha "bu bayram gitmiyim. nasılsa uğrarım yanına." bahanesiyle yanına "uğrayamadan" gitti. ölüm bir kez daha ağzıma sıçtın.
