Daha bu yaz Ramazan bayramının ilk günü almıştım bu haberi telefonda..
Şaka yapıyosun, şaka yapıyosun, olmaz öyle şey şaka yapıyosun deyip durmuştum defalarca. Sözcükler tıkanıyor ki o an cümle kuramıyosun. Sonra elimden telefonu düşürüp, kendimi yere fırlatıp deli gibi tepindiğimi hatırlıyorum..
Babaannem vefat ettiğinde hastanede refakatçi olarak annem kalıyordu. Sabah arayıp söylediğinde kendimi mal
Gibi hissettim. Hatta annemlerin yatağında yatmistim o gece. Yataktan ayağımı sarkittim ne kadar oturduğumu hatırlamıyorum öylece. Sonra kalkıp hastaneye falan gittim ama ilk başlarda pek idrak edememiştir.
yaklaşık olarak bir saattir inanamıyorum. insanın başına kaç kere gelirse gelsin bu inanamama olayı hep olacak galiba. hazmetmesi zor. onu aramızdan bu kadar erken alan şeyi bilmiyorum. bilmekte istemiyorum galiba. huzur ve ışıklar içinde uyu.
Çoğu Zaman inanamayıp, donup kalmayla başlar ilk tepki.
inme gibi, kalıverir insan birkaç saniye...
Anlamaya çalışırsınız, beden ve ruh hallaç pamuğuna dönüverir Şaaak diye.
Ölümün kokusunu uzun zamandır alsanız bile, yakında vedalaşacağınızı bilseniz bile, umutlar bitmiş olsa da bir süredir, gene de inanamazsınız, idrak edemezsiniz...
Nasıl yanı?! Gitti mi?! Artık yok mu?!
Bir daha göremeyecek miyim?! Hiç mi?! Bir kerecik bile mi?!
