canlı cansız, büyük küçük her oluşun, her duruşun bir şekli var...
insanın şekli de bu: ölümün mutlaklığını bilerek yaşamak.
"yaşamaya çalışmak" değil ama: yaşamak.
çünkü ölümden daha az ya da daha çok gerçek değil ki yaşamak; aynı kalibredeler aslında.
birisinde varsın, birisinde yoksun; birisinde acıkıyorsun, seviyorsun, hissediyorsun, diğerinde bunların hiçbiri yok. böyle bakıldığında zıt gibi duruyorlar...
ancak al bu ölüm ve yaşam gerçekliklerini, bilinmezlik ve kaçınılmazlık adına bir değerlendir. pek farkları kalmadı işte; ikisini de sormadılar bize, ikisinin de içinde bulduk kendimizi.
insan olmayı da sormadılar. böcek olmak, ağaç olmak, hatta gezegen olmak var bu alemde; hiçbiri idrak etmiyor yaşamı ve ölümü, tabi olmalarına rağmen.
bunlardan birisi değil, insan oluveriyorsun. yaşarken ölümü, ölüme giderken de yaşamı düşünüyorsun. götünün üstünde duramıyorsun yani.
mumya filminde imhotep reyizin de belirttiği gibi "ölüm bir son değil başlangıç" sözüne tutunmaktır. tüm ilahi dinlerin ve diğer inanışların çoğunda da ölümden sonra bir yaşam olduğu söylenmiş bizlere. biz insanlarda kabullenmişiz. bu ölümden sonra yaşam için bu dünyadaki yaşamın bir geçiş olduğu söylenmiş. yani bu dünyada yapabildiğini ( olumlu anlamda ) yapacaksın sonrasında ödüllendirileceksin.
bu inanışı ortadan bir kaldırırsan yani bu dünyada yaşayıp sonrasında yok olacaksın varlığını devam ettiremeyeceksin dersen emin ol insan hayatı 70-80-90 yıl değil 45-50 yıla iner. içten içe çöker insanlar düşünsene bu hayatı yaşıyorsun ve mevcudiyetin tamamen yok olacak.
Hiç ölmeyecekmişiz hissiyle gerçekleştirdiğimiz fiildir. Bizden öncesini sözlü ve yazılı tarih dışında bilmiyoruz, bilemiyoruz. Sonrasını da bilemeyeceğimiz malum. Pek çoğumuzun anı da yaşamayadığını tartışmaya gerek yok. Böyle düşününce şu an anlamsız geldi değil mi muhsin? Neyse konumuz yaşamaya çalıştığımız gerçeği değil zaten. Muhsin, konumuz neden yaşadığımız. Sen neden yaşıyorsun Muhsin bilmiyorum ama ben unutulmamak için yaşıyorum. Ne kadar zihne girersem o kadar daha yaşayacağım Muhsin. Evet, bir nevi life point diyebiliriz bu duruma. O girdiğim zihinler de ölecek Muhsin. Olsun, doğan zihinlere gireriz. Biz girmesek de elbet biri bizi bulup zihnine alır Muhsin. Ne demiş ozan:
-Sual eyle bizden evvel gelene. Kim var imiş biz burada yok iken.
ergenlik aforizmaları. genelde nerd dediğimiz tiplerin yalnız dünyacıklarında kendilerine sorduğu salakça sorulardandır.
büyüdüklerinde bunlara bakıp, mantığımı silkeyim derler.
Bazen büyük bir kayıp yaşarsın. Öyle ki bu kayıp canindan bile degerlidir. Kardeş gibi eş gibi evlat gibi! O zaman bırak uzun yıllar yaşamayı ölümü ister olursun. Çünkü o kişi ölümü bile sevdirir sana.
Yıllarca eğitim görüp, dirsek çürütüp, en iyi okulları bitirip cahil bir patronun şirketinde terfi alınca sevinebiliyorsa insan; hayatın nirvanasının ölmek olduğunu kabullenip, mükemmel yaratıcısına kavuşacağına sevinmelidir!
Tamamen inanca bağlı bir eylem bence.
Evrende her şeyin karşıtı ile var olduğununu gözlemlenir. Yani en eski icat veya bilgi olan dine göre sadece hayatın sonu olan bir kavram ölüm. Her şeyin sonu değil. Her şeyin sonu varsa bile bu da hiçbir şey olacak. Farklı düşünceler aynı kapıya açılıyor bu konsepte ama genel olarak özeti bu. Yok olmak için var olmak gerekir. Var olmak için yok olmak gerekir.
Aydınlık olmadan karanlık, karanlık olmadan aydınlık diyemeyiz.
Yani yaşamayı anlamlı kılan tek şey, karşıtı olan oluyor. Ondan sonrasının sır olması, onun anlamını kaybettirmiyor. Sadece yaşama değer katıyor.
Daha önce düşündüğüm bir konseptti bu aslında. Existetialism buna çok güzel bir açıklama getiriyor. Ama herkes ayrı bir hayat. Anlamı da herkese göre değişir.
Hayat güzel arkadaşlar . Bu ne herkes ölüm narası atıyor . Sadece sevdikleriniz için yaşamayın kendiniz için yaşayın . Ne yaşamak istiyorsanız yaşayın bunu . Başka dünya yok . Dibine kadar yaşayın .
