ölüm bir yok oluş değildir. ölüm bir mekan değişikliğidir. ayrıca ölüm bir ayrılık değil kavuşmadır, asıl sevdiklerimiz o kabir kapısının arkasında duruyorlar. ayrıca ölüm baki bir meyveyi sümbül vermektir.
bu dünya eğer daimi olsaydı ve yolumuzda ölüm olmasaydı ve firak ve zevalin rüzgarları esmeseydi ve musibetli, fırtınalı istikbalde manevi kış mevsimleri olmasaydı, ben de seninle beraber senin haline acıyacaktım.
umutsuz boş yaşadığım zamanlarda varlığının olması ve her an çıka gelecek olması güzel geliyor bana,yada bütün bu dünyadan sıkıldığım çevremden her şeyden bıktığım kurtulmak istediğim zaman bana en son çare olarak gözükmesi de hoşuma gidiyor bir kurtuluş yolu gibi kesin ve net.
asıl mesele ölmek değil öldükten sonra arkanda bırakacakların aslında insan ölümden korkmuyor sadece emeklerinin boşa gitmesinden veya gelecek ile ilgili heyecanlı olduğu için istemiyor o yüzden korkuyor,neden 70 yaşındaki dedemiz korkmaz ölümden ? çünkü yapacağını yapmıştır emeklerinin karşılığını iyi veya kötü almıştır o ve bekler... sadece bekler... biz beklemediğimiz bir şeyin gelmesini istemediğimiz için korkuyoruz çünkü daha bıkmadık yaşamak istiyoruz en umutsuz en mutsuz en çaresiz anımızda bile içimizde bir yaşama isteği var ki kendimizi öldürmüyoruz ve ölmekten o zaman bile korkuyoruz.
kimi insan resim yaparak yener mutsuzluğunu, kimi yazarak, kimi inandığı şeyler için savaşarak. peki ölümsüz olmak istediği için mi yapar bunları insan?
gılgamış' ı hala hatırlatan nedir bize; peşinden koşması değil midir ölümsüzlüğün?
ölümsüz olmak isteriz.
aynen beğenilmek gibi yaşarken; bakışları üzerimize hissetmek. mini etek giymek, kaslı vücutlara sahip olmak.
bunlarda yanlış hiç bir şey yok aslında; ölümsüz olmayı beceremeyenlerin, hayatları korkaklıkla dolu insanların kıskanmaları dışında...
