" Ne yani; böylesi korkunç bir dünyanın, bir de cehennemi mi var..”
Demiş Umberto Eco.
Aslında Hayat benim için çok korkunç geçmedi. Birkaç ay hariç hiç fakirlik yaşamadım. Erken yaşta ilk aşkımla evlendim.
Boşandıktan sonra biraz bocalasam da iyileştim.
Şu anda 36 yaşındayım, yaşamaktan sıkıldım desem yeridir ama ölmek de istemiyorum. Çünkü, müslüman'ım ve cehenneme gitmek istemiyorum.
Ölmek bir yok oluş değil, yeni bir başlangıç. Sonsuzluk karşısında dünya hayatı kelebek ömrü gibi kısa gelir insana.
ebedi kalacağımız ahiret hayatında nereye gideceğimizi tercihlerimiz belirliyor. Tercihlerimi genellikle cehennemden yana yapmış bir insanım. Bu yaşa kadar Her günahın tadına baktım. Kendimi düzelteyim dedim onu da beceremedim.
Aşk, dünyanın en güzel duygusu. O da 25 yaşına kadar güzel. 36 yaşından sonra bir kadının beni çıkarsız sevebileceğini düşünmüyorum.
Bu Dünya'da beni ne mutlu eder diye düşünüyorum bazen. Beni tekrardan hayata ne bağlar? Güzel kadınlar mı? Sadık bir eşle Mutlu bir ailede yaşamak mı? Ülkeler gezmek mi? Milyonlar kazanmak mı? AKP'nin yıkılması mı? Çocuk sahibi olmak mı? Hiçbiri.
Can Yücel'in dediği gibi başka türlü bir şey benim istediğim, ne ağaca benzer ne de buluta.
Ölüvermek gibi bir şey, şeyleşmenin izahını kelimeler de, anılar da yapamaz, herhalde gidenlere sonlandı demeden önce kalana bir yakınlık borcu var ayrılığın.
Hayat kadar -hatta daha fazla- gerçek ve yakınımızda fakat ölümü bu kadar kolay arzulamak sağlıklı değil arkadaşlar. Allah hakkımızda hayırlı olanı versin…
Bir insan geride bırakıldığında da ölebilirdi.
Bir insan ölünün arkasından da ölebilirdi.
Bir insan gidip dönmeyecek o kişinin ardından da ölebilirdi.
Bir insan hiç gelmeyecek o sevgi için de ölebilirdi.
Bir insan ölebilirdi.
Bazen yalnızca bedenler ölmezdi.
Bazen ruhlar da ölürdü.
